i obyło się bez mopa

Pytacie o koty a raczej o kota i dlaczego już o nim nie piszę. Nie piszę, bo uznałam, że menda społeczna kochany kiciulek mój mój stał się celebrytą prawie takim samym jak dawniej Menel, którego zdjęcie z gołębiem w pysku znane jest blogowni dość dobrze. Przypomniała mi się awantura o nie i czyjeś trzeźwe słowa - można byłoby się bulwersować, gdyby na zdjęciu w nagłówku była Klarka z ptakiem w pysku ale tak to nie ma się o co rzucać.

Ale miało być o Kiciulu na którego od dwóch miesięcy wołam Kotkumójmój. Musi bowiem wiedzieć, że jest mój i niech mu nie przyjdzie do głowy uciekać do dworu, gdzie jest częstowany różnymi przysmakami i pozwala mu się spać w charakterze ozdoby parku dworskiego. Ten park jest bardzo piękny, są rzeźby, huśtawki, altanki i mnóstwo zacisznych miejsc. A do tego to, co kocisko lubi najbardziej - w koronach drzew buszują wiewiórki. Fajtłapa czatuje godzinami pod drzewem aż w końcu zasypia i śpi jak zabity. Wiem, że tak robi bo kiedyś go szukałam i ludzie od razu wiedzieli - o to ten nasz (!) kotek co tak śpi byle gdzie.

W lipcu kot został przez nas okrutnie i srodze skrzywdzony. Przestaliśmy mu pozwalać na chodzenie nocą tam i z powrotem od pokoju do pokoju i sprawdzanie, czy personel żyje. Personel teraz śpi spokojnie w swoich łóżkach a kotek może spać na huśtawce, w piwnicy, w szopie, w kociej budce na ganku lub gdzie mu się podoba. 

Odwyk był trudny ale obyło się bez psychologa,  egzorcysta też nie był potrzebny. 

Spróbujcie nie mieć wyrzutów sumienia w takiej sytuacji. Stworzenie najpierw delikatnie puka i drapie w drzwi, potem robi to energiczniej, wreszcie drze się jak wściekłe i wali w szybę ile sił w łapach. I tak noc w noc, a rano przybiega z płaczem głodny i nieszczęśliwy ponieważ nie było w nocy karmienia to raz a po drugie przecież koło domu grasują niedźwiedzie, ożywają węże i kable a do kociej budki zaglądają psy - mordercy kotów malutkich i ślicznych. 

Dlatego był płacz (koci) i wyrzuty sumienia (moje bo ciekawe czy koty mają sumienie lub coś w tym rodzaju) ale po tygodniu wszystko się poukładało i nastąpił spokój. 

Teraz jestem codziennie witana z wielką radością jakbym wracała z długiej podróży a nie z pracy. Zwierzak łasi się i mruczy, plącze pod nogami, włazi na kolana, nie odstępuje ani na chwilę. W ogrodzie bawi się w chowanego - wyskakuje znienacka zza krzaka i pędzi do mnie a potem wywraca się na plecy do góry łapkami aby go drapać po brzuszku. 

Taki grzeczny się zrobił jakby go mamuny oddały.