zrozum chłopcze

Drogi Krzysiu z Widoku!

Piszę do Ciebie na blogu, ponieważ inne formy komunikacji zawiodły a chcę, żebyś coś zrozumiał.

Internet jest narzędziem i jak każde narzędzie może mieć różne zastosowanie. Nie wszyscy powinni się nim posługiwać –  tak jak trzyletniemu dziecku nie daje się brzytwy do zabawy, tak niektórzy ludzie nie powinni dotykać klawiatury.

Przykro mi to pisać, ale uważam, że to właśnie dotyczy Ciebie.

Nie znasz mnie, ponieważ nie utrzymujemy kontaktu od wielu lat. Kiedy byłeś małym dzieckiem, bardzo Cię lubiłam. Trzymałam  nawet w domu półkę z zabawkami abyś się u nas miał czym bawić.

Potem poszedłeś do szkoły, miałeś własne sprawy i własnych znajomych. Dokładnie tak, jak ja. Nie widywaliśmy się już zbyt często, tyle, co na rodzinnych uroczystościach. Ale nawet wtedy nie mieliśmy z sobą kontaktu bo się już po prostu nie znaliśmy, cóż mogą mieć sobie do powiedzenia kilkunastoletni nieśmiały chłopiec i żona jego wujka. Tak naprawdę to nawet nie jesteśmy rodziną.

Jednak zawsze myślałam o Tobie ciepło bo lubię wszystkie dzieci, które bywały w naszym domu, mam ich zdjęcia i z przyjemnością wspominam wspólne rodzinne chwile.

Aż któregoś dnia zacząłeś na moim fanpage wypisywać obraźliwe komentarze. Zdenerwowałam się i zrobiło mi się bardzo przykro. Pomyślałam sobie, że może się wygłupiasz, może masz gorszy dzień. Gdybyś po mojej pierwszej prośbie usunął je i przeprosił!

Niestety, tak się nie stało. Potrzebowałeś do tego interwencji rodziców, mojej blokady i znacznie dłuższego czasu. A kiedy umieściłeś przeprosiny na swoim profilu, chciało mi się śmiać, bo normalnie to człowiek po prostu dzwoni albo przyjeżdża i mówi – przepraszam, zrobiłem głupotę! I wtedy ja bym powiedziała – trudno, zapomnijmy o tym, skasujmy to wszystko i już. Nawet nie zapytałabym, o co Ci chodzi, choć to mnie najbardziej martwi. Nie rozumiem bowiem, z jakiego powodu nagle zacząłeś mnie zaczepiać. Ale poprzestałam na odpisaniu – przeprosiny przyjęte -  i myślałam, że to koniec.

Wtedy nie gniewałam się długo bo musisz coś wiedzieć – jeśli piszesz obraźliwy tekst o kimkolwiek to najpierw świadczy to o Tobie. Nie mówię, że nie jest mi przykro, ale dawno nauczyłam się czegoś, co mi bardzo pomaga – czasem trzeba pozwolić psu szczekać na księżyc. I tak go nie dosięgnie. Najwyżej zachrypnie na jakiś czas. Ale może się też zdarzyć, że ktoś się zdenerwuje hałasem i poszuka kija na tego psa aby wreszcie mieć święty spokój.

Znów pozwalasz sobie na żarty na mój temat. Robisz to, choć mnie nie znasz. Rozumiem, że opinię o mnie czerpiesz od swoich rodziców, którzy zresztą również mnie nie znają - myślą, że jestem nadal tą cichą i uległą osobą, z której można sobie stroić żarty bo nikt nie stanie w mojej obronie ani nie mam narzędzi i odwagi, by się obronić.

Nie umiesz korzystać z internetu, dlatego postaraj się jak najszybciej poprosić informatyka, aby przejrzał wszystko, co masz w komputerze. Podkreślam – informatyka – mój syn na pewno już nigdy więcej nie poświęci swojego czasu na zajmowanie się Waszym sprzętem. Może się bowiem zdarzyć, że zostaniesz przesłuchany w związku z pomówieniami. Nie musi to być moje zgłoszenie. Obsmarowujesz w Internecie swoich byłych kolegów, pracodawców i ich firmy. To nie jest dobre działanie, zwłaszcza gdy się poszukuje pracy.

Nic na to nie poradzisz, że od czasu do czasu natkniesz się na swojego wujka tak jak ostatnio. Nie spojrzałeś mu nawet w twarz, nie powiedziałeś dzień dobry. Nie unikniesz spotkań rodzinnych bo są chwile, gdy rodzina gromadzi się razem. Będzie Ci coraz trudniej, warto o tym pomyśleć.

Internet jest narzędziem, ale nie daje się trzyletniemu dziecku brzytwy do zabawy.

Drodzy czytelnicy! Mam nadzieję, że rozumiecie – ten tekst nie dotyczy wyłącznie Krzysia z Widoku.