dawniej mówiono o nich "wariaci"

Sąsiad nasadził w granicy działki  różnych tujów-ćmujów które rosną jak opętane i zasłaniają mi całkowicie widok a do tego nie przepuszczają ani odrobiny słońca. Nigdy się o nic z sąsiadami nie wadziłam ale już mam dość zgody na niewygodę.  Mówić grzecznie nie wystarczy. W tym głębokim cieniu rośnie jedynie mech.

Wezmę w jedną rękę świadectwo o niepoczytalności a w drugą butelkę runadpa (chemiczny kat na rośliny) i załatwię to raz na zawsze!

Zanim jednak poszłam pisać i drukować świadectwo, złość mi przeszła. Ale wyobraziłam sobie, jak z certyfikatem o całkowitym zwariowaniu w ręku maszeruję na sąsiedzką działkę i niszczę roślinność.

Dawniej mówiono o nich „wariaci”.

„Wiosenka” żyła we własnym świecie. Mówiła wierszem, ubierała się w jasne, kolorowe sukienki. Podchodziła do ludzi życząc im dobrego dnia. Czasem spędzała kilka godzin koło kościoła, w sklepie lub na przystanku. Niektórzy bezlitośnie z niej żartowali, inni rozmawiali z nią jak z małym dzieckiem. Była wyjątkowa całe życie więc społeczność traktowała ją pobłażliwie i ze zrozumieniem.

Co innego, gdy ktoś nagle „zgłupiał”. Bywał niebezpieczny albo co najmniej nieprzewidywalny.

Największą podłością jest wykorzystanie chorego człowieka. Fizyczne czy  ekonomiczne, wszystko jedno. Tego się bałam, a raczej o taką osobę się bałam będąc w sanatorium.

Była taka kuracjuszka. Hałaśliwa, nie przestrzegająca żadnych zasad. Przerywała każdą rozmowę, przychodziła na zabiegi kiedy jej się podobało a nie według grafiku, systematycznie zakłócała zajęcia na basenie i na sali gimnastycznej. Na basenie rozbierała się do naga nie wchodząc do przebieralni, faceci nie wiedzieli czy uciekać czy ją zasłaniać.

Jeśli jedzenie jej nie smakowało, domagała się innego i koniec. Puszczała bąki w jadalni i w windzie i głośno się z tego śmiała, nosiła stary aparat fotograficzny bez kliszy i prosiła, aby jej robić zdjęcia. Ludzie robili jej zdjęcia swoimi aparatami, obiecywali robić odbitki i wysłać na domowy adres. Ubierała się nieodpowiednio do pogody, od wczesnego ranka przeglądała kosze i teren wokół budynku, zbierała butelki i zanosiła je do sklepu.

Bałam się, że pójdzie sama gdzieś daleko na spacer i się zgubi. Albo że ktoś wykorzysta ją fizycznie, wszak chodziła na dyskoteki i bawiła się ochoczo z pijanymi.

Aż turnus się skończył i wracałyśmy do Krakowa tym samym autobusem. Już od Nowego Sącza kuracjuszka ta całkowicie zmieniła swoje zachowanie. Zaczęła opowiadać, jak wybierała sobie zabiegi, nie chodziła na gimnastykę bo nie lubi ćwiczyć, miała najlepsze jedzenie bo jak nie to robiła awanturę. Chwaliła się, że dostała od kuracjuszy mnóstwo ładnej odzieży i kilka kostiumów kąpielowych. 

Usiłowała wymusić na kierowcy zatrzymanie się na przystanku dla osób bez bagażu i wydanie jej toreb ale kierowca nie zgodził się. Strasznie go sklęła.  Na dworcu rzucała ze złością walizkami szukając swojej. Już nie miała na szyi zepsutego aparatu a na twarzy charakterystycznego uśmiechu. 

I tak sobie myślę, czy kuracjuszka ta miała certyfikat czy nie.

A dziś spotkała mnie ogromna przykrość. Dorosły chłopak z rodziny wypisywał na mój temat oszczerstwa. I niby nieoficjalnie wiem, że jest niepełnosprawny intelektualnie a jednak czuję, że są pewne granice i nie zawsze można się legitymować zaświadczeniem o niepoczytalności. I czy takie świadectwo pozwala na bezkarne obrażanie innych?