wieczorne pisanie

Ptaki się drą jak opętane a kot od tego ptasiego darcia ma obłęd w oczach, znika na długie godziny a ja się bezustannie martwię. Częściej widuję wiewiórki niż tego łajzę, przychodzi nocą, wyżera wszystko a jak mu mało to wrzeszczy przy lodówce do skutku. Oczywiście że jest wykastrowany. Ta energia, którą miał na życie erotyczne poszła mu widocznie w polowanie. 

Ciekawe czy tak samo to działa na gatunek ludzki. 

Martwienie o kota jest tematem zastępczym bo kiedy tylko poinformowałam rodzinę, że zamierzam się pozbyć pewnej kłopotliwej dolegliwości, jestem bezustannie straszona. Za chwilę brzuch będzie bolał mnie nie tylko z powodu tego drobiazgu ale i od śmiechu. 

1. Mam iść do spowiedzi bo nie każdy się budzi po narkozie. 

2 Mam przyszykować odzież do trumny bo nie każdy wychodzi ze szpitala żywy. 

3. Mam komukolwiek dać hasło do blogów bo w sieci pełno blogów ludzi, którzy już nie żyją i można tam spamować oraz wypisywać bezeceństwa. 

Dobrze, że do blogów a nie do konta bankowego. 

Już raz rozdawałam swoje rzeczy, jak mnie łatwo wystraszyć!

Sami widzicie, pełne wsparcie. 

Bardzo mnie ta odzież do trumny zainteresowała. Tak się niestety stało, że przestałam się za bardzo przejmować tym, jak teraz wyglądam i noszę rzeczy bardziej wygodne niż ładne. Muszę po prostu nauczyć się to łączyć. Już wiem, że nie zawsze muszą być szpilki i sukienka. 

Skoro mi nie bardzo zależy jak wyglądam żywa to raczej nie będzie mnie obchodziło, jak będę wyglądać martwa. Mama Krzyśka twierdzi, że to nie chodzi o wygląd tylko o kłopot, żeby rodzina wiedziała co na nieboszczyka włożyć.

To wszystko jest dość głupie bo ja zamierzałam podjechać do szpitala ósemką a na drugi dzień wrócić z Krzyśkiem albo z Łukaszem a nie karawanem. A teraz do zabiegu daleko a opowieści strasznej treści coraz więcej. 

Jak macie ochotę to możecie opisać swoje doświadczenia pt "a jak ja byłam/byłem w szpitalu."