zdobyłam się na odwagę

i poszłam do lekarza. Na razie w karcie mam wpisane "trudne do zdiagnozowania bóle brzucha". Nie będę tu opowiadać o swoich boleściach i o udawaniu, że nic mi nie jest bo to wstyd bać się lekarza,  nie ma się czym chwalić. 

Pochwalić za to należy nasz ośrodek zdrowia. Nie ma zapisów ani numerków, po prostu idzie się do recepcji i pielęgniarka wyciąga kartę a pacjent idzie pod gabinet. Tam się czeka z pół godziny, chyba że jest akurat pomór w okolicy to dłużej. 

Prosto z gabinetu idzie się do zabiegowego jeśli trzeba oddać krew, ja byłam. Na usg musiałam się umawiać bo nie byłam przygotowana. 

Pod zabiegowym czekało kilku pacjentów na pobranie krwi i jednemu bardzo się śpieszyło. 

Nie ma się do czego śpieszyć, to strasznie boli! - stwierdził pacjent wychodzący po zabiegu. Nie pomagasz, Wiesiu! - stwierdziła słysząca to pielęgniarka. 

Przyszła też młoda mama z dwulatkiem, nie miała go z kim zostawić a potrzebowała lekarskiej porady dla siebie. Cena samodzielności, młodzi mieszkający na swoim mają czasem naprawdę ciężko. Mały darł się na tyle skutecznie, że została przyjęta natychmiast. Te wiejskie ośrodki są pod tym względem po prostu rodzinne. Nikt na nikogo nie warczy, wszyscy się znają. Dziwi mnie, że ośrodek zdrowia nazywa się "ośrodek zdrowia" a nie ośrodek choroby". Przecież tam nikt zdrowy dobrowolnie nie idzie, chyba że musi.