nie ufaj przystojniakom

Na przystanku w Bronowicach stało kilka osób. Dwie młode, śliczne dziewczyny, wyglądające na gimnazjum, dwie starsze panie, jedna baba z obolałą gębą i wzrokiem ponurym, ja, jakiś starszy mężczyzna z reklamówką z napisem „boss” i on, wysoki, nieprzyzwoicie przystojny facet. Brad Pitt. Kiedy widzę takich przystojniaków, moja dusza łka z żalu i na ziemi jest mi źle bo już nie mogę nie powinnam nie mam szans na romans. I to nie z powodu przyzwoitości tylko z powodu starości.

Nie tylko ja wzdychałam do przystojniaka. To znaczy ja wzdychałam w duszy, a dziewczęta nie krępowały się i komentowały głośno.

E, trochę stary, nie? Ma już pewnie z dwadzieścia pięć lat albo więcej. Tacy starzy są najlepsi, nienawidzę tych gówniarzy od nas. Do niczego się nie nadają, debile.

Taak, dwadzieścia pięć lat albo więcej. Czyli młodszy od mojego syna. Aaaaaaaaa – zawyła moja dusza.

Starej babie dajcie grabie żeby nimi grabiła

młodej pannie dajcie chłopca żeby się z nim bawiła

Niespodziewanie zabrzmiała mi gdzieś piosenka, nie dziwcie się, w Bronowicach nie takie rzeczy się zdarzają. Zwłaszcza po znieczuleniu.

Nadjechał autobus. Dziewczyny upewniły się, że jedzie pod Galerię Bronowice i że to zaledwie dwa przystanki. Rozsiadłam się bo ja jadę znacznie dalej, prawie do końca. Przystojniak stał na końcu pojazdu. Upłynęło kilka minut, jedne światła, drugie. Na wiadukcie przystojniak rozpiął kurtkę, wyjął identyfikator i czarującym głosem zwrócił się  pasażerów – dzień dobry państwu, proszę  przygotować bilety do kontroli!

Ale my tylko dwa przystanki..