razem, osobno czy wcale?

Pewne zdarzenie sprawiło, że przestałam się zupełnie przejmować gadaniem o moich powinnościach w rodzinie. Było tak, że w jednym dniu mieliśmy dwie uroczystości pierwszokomunijne, oddalone o 150 km. Postanowiliśmy się rozdzielić i ja pojechałam do mojej siostry a Krzysiek do swojego brata. Myśleliśmy, że tak będzie sprawiedliwie i nikt nie poczuje się zlekceważony, ale gdzie tam, i tak było gadanie, że powinnam być z Krzyśkiem. Bo gdzie mąż, tam żona. Wtedy zrozumiałam, że choćbym nie wiem jak się starała, to i tak wszystkim nie dogodzę.

Od tamtej pory opuściłam już wiele uroczystości rodzinnych z różnych powodów. Zawsze bardzo przepraszam i mówię, że przykro mi, ale nie będzie mnie. I tyle. Bo przeważnie jest tak, że coś mnie przerasta. Na przykład jazda na wesele na drugi koniec Polski. Nie mam już na to sił. Cała noc w pociągu, druga noc przyjęcie i trzecia powrót, no, kto ma taką kondycję? Dlatego Krzysiek pojechał sam bo chciał, a ja zostałam w domu, bo nie zdobyłam się na taki wysiłek.

Dość to kłopotliwe, gdy padają pytania – czemu żona/mąż nie przyjechała i trzeba kłamać, ponieważ samo „a bo nie chciał” nie wystarcza, generuje kolejne pytanie – czemu nie chciał? Ja czasem mówię zgodnie z prawdą – a bo nudziłby się. Jeśli spotykamy się na przykład w cztery siostry i dwie butelki martini to po co nam Krzysiek? To tylko przykład, chodzi o to, że mamy swoje i wspólne, i osobne towarzystwa, zainteresowania, zajęcia, i nie musimy wszędzie być z sobą.

Gorzej, gdy jedno z małżonków cierpi, widząc rodzinę drugiego. Wspólny pobyt na  weselu czy innym rodzinnym przyjęciu wymaga wielkiego poświęcenia a i tak wiadomo, że szwagrowie, szwagierki i teściowa jeszcze przed imprezą wiedzą, że wypiłaś czy zjadłaś za dużo, miałaś fryzurę zbyt prostą i sukienkę zbyt bogatą. To niemożliwe? Oczywiście, że możliwe, cokolwiek zrobisz, i tak będzie źle. Są rodziny, gdzie się ludzie nie lubią, mają do siebie zadawnione pretensje, pamiętają różne przykre zdarzenia z przeszłości i łączy ich więcej złego niż dobrego, ale są rodziną.  To po co jechać? Bo mężowi/ żonie zależy na integracji. Bo wypada.  Trzeba zacisnąć zęby i wytrzymać. Albo nie. Jak sobie z tym radzicie?