pan władza

Zawsze miał rację i argumenty – pistolet i pałkę. Przyjaźnił się z innymi milicjantami w gminie i z nimi najchętniej spędzał czas – zarówno służbowy jak i prywatny. Rodzina bała się milicjanta tak samo, jak inni, zwykli ludzie, a nawet bardziej. Bo kiedy milicjant nie mógł przywalić pałką obcemu, chciał dla wprawy przywalić żonie na przykład. Mógł też w ramach ćwiczeń postawić rodzinę pod ścianą, odbezpieczyć broń i kazać im tak stać bez ruchu aż do znudzenia. Bez przesady, milicjant nigdy nikogo nie zastrzelił, ale przecież nie wiadomo, kiedy mógł być ten pierwszy raz.

Lubił sobie wypić. Nie jego wina, ciągle go częstowali wódką albo dawali mu alkohol w prezencie, to co miał robić, nie wypić? Jak wypił, to znaczy, że załatwi to, co obiecał, albo choć nie zauważy tego czy tamtego.

Czasem był wzywany do awantur w knajpie. Jechali, bo w knajpach dla milicjantów było zawsze dobre jedzenie i pół litra. Przecież o suchym pysku nie będą się z pijakami użerać. Nie było potrzeby takiego awanturnika spisywać albo  wozić do izby wytrzeźwień. Wystarczyło go wpakować do suki, wywieźć z 10 km w pola, wyrzucić z auta, przywalić parę razy pałą i zostawić na drodze. Delikwent wracał do domu na piechotę i przysięgał zemstę, poprawę i czort wie co, aż wytrzeźwiał, i rzeczywiście przez jakiś czas  w knajpie się  nie pokazywał bo nie miał za co.  To, że stracił wszystkie pieniądze, to jego sprawa, przepił albo zgubił, proste.

Milicjant był nauczony szanować czapkę, bo na czapce był orzełek. Jeśli orzełek wraz z czapką spadł na ziemię, to była profanacja. Dlatego, kiedy milicjant znużony jazdą na motorze leżał i odpoczywał na łące za rowem, ludzie obchodzili go szerokim łukiem i tylko żona albo matka, idące rano do kościoła na poranną mszę, zabierały jego broń nabitą i czapkę z orzełkiem. O nic innego nie było powodu się bać. Jak się wyśpi to wstanie, wsiądzie na motor i pojedzie pilnować porządku, dawać kierowcom  balonik do dmuchania i pouczać mężów nie potrafiących sobie poradzić z własnymi żonami. Bo kto jak kto, ale żona zgłaszająca znęcanie się nad rodziną  to dla męża wstyd i hańba.

Kiedy skończyła się komuna, milicjanci poszli na rentę. Mają się całkiem dobrze.