świętowałam

Świętowałam. Kiedy przyjeżdżają moje siostry, zwykły dzień staje się dla mnie Bożym Narodzeniem, urodzinami i sylwestrem jednocześnie. Widujemy się rzadko, każda ma od trzydziestu lat swój dom, swoją rodzinę, inny świat. Ktoś obcy mógłby powiedzieć, że skoro widujemy się zaledwie kilka razy w roku to się nie znamy, bo można założyć okolicznościową maskę i wcielić się w wybraną rolę. Nie można. Więzy krwi, jedność miejsca, wspomnienia, troska o to samo, radość z tego samego łączą tak silnie, że nie ma aktorów. Nawet czas niewiele zmienia.

Kiedy moi chłopcy byli mali, niesamowicie się brudzili, nawet w najbardziej słoneczny, suchy dzień potrafili przyjść do domu ubłoceni a ja zastanawiałam się, gdzie oni znaleźli błoto. Teraz są dorośli, czasem pożyczają mój samochód a ja, widząc, w jakim stanie wstawili go do garażu, wołam ze zdumieniem – a gdzież jest takie błoto?

 Już nie boimy się mamy i taty tylko o mamę i  tatę, już nie pijemy mocnej kawy po południu i nie umiemy spać do dziesiątej rano. Włosy z jasnych zrobiły się najpierw ciemne a teraz są albo znów jasne dzięki farbie, albo  poprzetykane siwymi nitkami.

 Sprawy, o których nie da się powiedzieć przez telefon. Nie da się o nich powiedzieć nawet przy stole. Dopiero, gdy już piąty albo dziesiąty raz mówimy, że czas spać bo jutro nie wstaniemy, a jeśli wstaniemy, to będziemy nieprzytomne, gdy za oknem zaczynają drzeć się ptaki, jest ta pora. Między jednym a drugim nieważnym zdaniem. Wiem, że wiesz. Jakoś to będzie. Ale wiesz, że choćby nie wiem co to i tak.