czy trzeba ciągnąć niemowlę na Kasprowy

W poniedziałek była piękna, słoneczna pogoda. Poszliśmy na spacer, a spacerować mamy gdzie, ponieważ miejscowość położona jest w otulinie Ojcowskiego Parku Narodowego. Są skałki, wąwozy, ścieżki i las a także pola, przez które prowadzą zwykłe, wyboiste drogi. Po tym terenie mój syn jeździł z kolegami na rowerach, robiąc po kilkadziesiąt kilometrów za jednym razem. Myślę, że wtedy polubił rowerową jazdę i dziś, kiedy tylko może, przesiada się z samochodu na jednoślad.

W dzień wolny od pracy rowerzystów jest tu mnóstwo, miejsce niezbyt odległe od dużego miasta stało się bardzo dobre na rekreację.

Szliśmy w pełnym słońcu polną, wyboistą drogą, prowadzącą  pod górę. Dalej był kamieniołom a za nim las, w lesie stroma, śliska ścieżka pełna wystających korzeni.  Obok nas przejechał rowerzysta. W ostatniej chwili odsunęłam się na bok, bo przepuszczając go, nie sądziłam, że ciągnie za sobą przyczepkę. Na pewno miał ciężko i zajęty był podjeżdżaniem. W przyczepce leżało małe dziecko. Było zapięte w leżaczek. Nawet Krzysiek, który na dzieciach kompletnie się nie zna, zaniepokoił się -  gdzież on jedzie z tym dzieckiem, przecież takiego malucha trzęsie na tych dziurach, na tych korzeniach, to za delikatne na taką jazdę!

Przechodzący obok nas nieznajomi słyszeli rozmowę i wdali się w dyskusję.

Ponoć jazda w przyczepce jest dla dziecka bezpieczniejsza niż w foteliku. Tu się zgadzam, przy upadku rowerzysty upada również dziecko, a w przyczepce nie dzieje się nic. Nie zgadzam się natomiast, że komfort jazdy jest podobny do jazdy w wózku spacerowym. Nikt nie jeździ spacerówką w tempie roweru. Wyobraziłam sobie siebie w takim położeniu. Jazda za rowerem, w zamkniętej kabinie, na leżąco. Bałabym się. Byłoby mi pewnie duszno. Po kabinie uderzają kamyki, w ruchu ulicznym widzę zderzaki samochodów.

Gdybym była odważnym przedszkolakiem, pewnie miałabym z takiej jazdy wielką frajdę.

Ale nie jestem dzieckiem i nie mam pojęcia, co czuje taki maluch, uwięziony w podskakującej na wybojach kabinie.

Kochani rodzice, proszę, trochę wyobraźni. Bo na wszystko jest miejsce i czas, można te parę miesięcy wytrzymać i kiedy pociecha podrośnie,  cieszyć się rodzinnymi wycieczkami.