czasem się w rodzinie zdarza popychanie do ołtarza

Kiedy w rodzinie są narzeczeni, jest i ciekawość dotycząca ich najbliższej przyszłości. Święta są znakomitą okazją do rozmów - dzwoni telefon i słyszę najpierw życzenia a potem pytania – co tam u was, co porabiacie, no i to najważniejsze – a kiedy wesele syna. Nie biorę tych pytań za wścibstwo, lecz za życzliwe zainteresowanie, ale i tak czuję się nieco zakłopotana.   Odpowiadam zgodnie z prawdą, że nie wiem, i na tym się przeważnie urywa temat. Wyjątkiem jest osoba bardzo ważna dla mnie, pytająca, czy będzie ślub kościelny. Powiedziałam, że nie wiem, ale się dowiem.

Nie zamierzam w jakikolwiek sposób wpływać na decyzję narzeczonych, jeśli nie mogę pomóc to nie przeszkadzam. I tu nie chodzi przecież tylko o mojego syna, wśród znajomych jest wiele par mieszkających razem bez ślubu. Ich wybór, ich sprawa. Przecież to są  dawno dorośli, rozsądni ludzie, często połączeni kredytem. Mieszkają z sobą, dbają o siebie, kochają się. Już raczej wtrącałabym się do związku małolatów, chcących się bawić w rodzinę kosztem rodziców.

Nawet mi się podoba tłumaczenie pewnego młodego człowieka, który za każdym razem, gdy jakaś ciocia, kuzynka czy znajoma rodziców zadaje sakramentalne pytanie o wesele,  odpowiada – może być w najwcześniejszym z możliwych terminie, jeśli  tylko  nam je sfinansujesz!

Na koniec – niedawno plotkowałam z koleżanką, która również ma jedno dziecko i żaliła się, że już się nie może doczekać wnuków. Palnęłam jej bez zastanowienia – to trzeba było samej mieć więcej dzieci!