tytułomania, czyli dziadostwo

Spodobało mi się używanie zabawnego określenia „dziadostwo” przez osoby, które mają wnuki. W takie dziadostwo sama chciałabym popaść, choć nie pozwolę mężowi mówić do mnie „babciu” bo nie jestem jego babką.  Nie mówiłam też do dziecka „młody” nie chcąc, by mówił na mnie „stara”. Mnie to  razi choć wiem, że w wielu domach nikomu to nie przeszkadza. Teściowa bardzo pilnuje, by wnuki nie używały słów „babka” i „dziadek” – dziadek to taki żebrak spod kościoła, a tu jest babcia i dziadziuś – tłumaczyła. Nie do pomyślenia jest zwracanie się u nich do rodziców w pierwszej osobie,  na szczęście kolejne pokolenia już nie są tak sztywne i rozmawiają ze sobą jak równy z równym.

Nie bardzo lubię tytułowanie i trzymanie się zasad wymyślonych dla utrudniania życia. Jeden wymyśli a inni się do tego stosują bo taka moda. (To tak jak z goleniem nóg i pach, że niby dla higieny, jeśli tak to dlaczego faceci tego nie robią? Mniej się pocą?)

Czasem w piśmie celowo używam nadętego tytułu, pisząc na przykład „Szanowny Panie Redaktorze” albo, o zgrozo, „Szanowny Panie Dyrektorze Blogowni”.

Nagłówek wskazuje między innymi  na stopień zażyłości i tu mam trudności, czasem muszę wybierać między „Droga” a „Kochana”, wreszcie rezygnuję, zostawiając samo imię. Nie przeszkadza mi absolutnie, gdy ktoś przyśle mi maila zaczynającego się od „witam”, choć to może niektórych razić. Dla mnie ważniejsza jest treść.

Coraz powszechniejsze jest zwracanie się po imieniu i w pierwszej osobie do wszystkich bez wyjątku. Rozumiem Kasię z Wrocławia, która pisze do mnie zawsze „pani Klarko”, choć pisanie na „ty” bardzo ułatwia kontakty. Tak dziewczyna czuje, nie przeszkadza nam się lubić ale  przy okazji proszę wszystkich – nie paniujcie mi!

Z naciskiem na „pani” tytułuję pielęgniarki bo jest mi przykro, gdy zwracają się do mnie przedmiotowo i bezosobowo -  posunie się, odepnie guzik, co dziś jadła. Czuję się wtedy jak niepotrzebny tobół.

Ciekawostka dla młodego pokolenia, wychowanego w anonimowości. Czy wiecie, że dawniej na drzwiach mieszkania ludzie mocowali sobie wizytówki zawierające nie tylko imię i nazwisko, ale również tytuł naukowy? A jeszcze dawniej kobiety używały tytułu po mężu i  dziś na cmentarzu można zobaczyć niejeden nagrobek doktorowej. Za życia też nie używały własnego imienia, będąc „Krzyśkową”. Brrr. 

Nadkomisarz Magister