kiedy kot szuka człowieka

Krystyna ma z kotami tak, jak ja i myślę, że niejedna z nas ma podobnie. To nie my wybieramy kota, to koty wybierają nas. Pozwolę sobie dziś wkleić list, który mnie wzruszył. Bo Krystyna opisuje to, co robi, zwyczajnie - tak trzeba i koniec. 
Myślę, że niektórzy pamiętają sprawę Pchełki bo już tu gościła. (klik)

Z Pchełki zrobiła się już całkiem dorosła Pchła, bo przecież jest już u nas ponad rok. Malutka jest wysterylizowana. Kochana bardzo, piękna, niezbyt duża. Psotna za to okrutnie. Jeszcze nie miałam tak żywego i pełnego niesamowitych pomysłów kota a wychowałam już ich przecież kilka. Pięknie się bawi kocimi zabawkami, których ci u nas dostatek, bo zamawiając przez internet większą ilość karmy zawsze otrzymuję w postaci gratisów właśnie takie drobiazgi. Niestety, kociczka jest nieznośna jeśli chodzi o ludzkie jedzenie. Jest wszystkożerna, więc kradnie na potęgę. Trzeba bardzo uważać, żeby nie zostawić niczego, nawet na chwilę, na stole w kuchni, bo zaraz się do tego dobierze. Tyle o Pchełce.
Teraz inna, bardzo dla nas miła sprawa. Pisałam kiedyś o  bardzo kulejącym na przednią łapkę, bezdomnym kocie, który mieszkając w niedokończonym, niezamieszkałym domu prawie trzy lata przychodził na dokarmianie. Kocina strasznie chuda, prawdziwy szkieletor. Dawał się pogłaskać, nawet krople do oczu pozwalał sobie zapuszczać ale po jedzenu natychmiast wracał do siebie. W tym roku na wiosnę dom zburzono i zaczęto budować nowy, więc kot przeniósł się na inna opuszczoną posesję i zaczęliśmy się bardzo o niego martwić, jak sobie poradzi zimą, bo na nowym miejscu jest tylko sterta cegieł i jakaś mała komórka. Nie bardzo widać jaka. Zasłaniają ją krzaki.
Na początku czerwca, po dwudniowej nieobecności, kotek przyszedł w strasznym stanie. Rana na główce, ropień przy pyszczku. Ale najgorsza była tylna łapka. Musiał ją gdześ wsadzić i gwałtownie wyrwać, bo skórę miał zdartą dookoła na długości kilku centymetrów do żywego mięsa. Kota do kontenera i jazda do bardzo przyjaznej kotom lecznicy. Stan był poważny i na kilka dni tam go zatrzymano. Co dzień zastrzyki z antybiotyku i zmiana opatrunku. Przez te kilka dni sprowadziliśmy olbrzymią klatkę i zabezpieczyliśmy przed deszczem. Kiedy zastrzyki się skończyły przenieśliśmy go do tej klatki i jeździliśmy tylko na opatrunki co drugi dzień. Do domu nie można go było wziąć , bo kot półdziki, mieszkają z nami w dodatku dwa  nie wychodzące koty a nasz gość panicznie boi się innych kotów. Wypuścić go też nie można było. Stan łapy i opatrunek nie pozwalał na to. W klatce kot przesiedział  ponad trzy tygodnie. Niesamowite, od razu nauczył się korzystania z kuwety ze żwirkiem i ani razu nie zdjął opatrunku. Kiedy łapka się wygoiła, kotek został wykastrowany i wypuszczony na wolność. Przez kila tygodni przychodził jeść tak jak przed wypadkiem, tyle że częściej i regularnie,j a potem odchodził w siną dal. Aż tu któregoś dnia, po obfitym śniadaniu odszedł i po dziesięciu minutach wrócił. Doszedł widocznie do wniosku, że już nie chce być dłużej bezdomnym kotem. Było ciepło, więc całymi dniami sypiał w ogródku a my całe dnie byliśmy niedaleko. Na noc był zamykany w klatce, bo baliśmy się, że zaatakuje go duży pies, spuszczany na noc i mający w zwyczaju przeskakiwać przez płot do naszego ogrodu. No a silnie utykający kotek mógł by ucierpieć na takim spotkaniu. Zresztą on sam nauczył się na kolację wskakiwać do klatki. Z samego rana wychodził znowu na cały dzień. Nastały jednak bardzo chłodne noce i spróbowaliśmy zabrać go na noc do domu. Kot został wniesiony do pokoju i zamknięty przed domowymi. Przespał spokojnie noc. Na drugi dzień wybiegł na kilka godzin, wrócił, został wniesiony do tego samego pomieszczenia na śniadanie. Kiedy po kilkunastu minutach zajrzeliśmy do niego, kot spokojnie spał na tapczanie. Znów przespał kilka godzin. I tak jest od kilku dni. W nocy śpi w domu a w dzień jeśli chce, też. Karmimy go tylko w domu.
Tak więc zimowy problem mamy z głowy. Udało się nam go udomowić.

Dodam jeszcze, że ze szkieletora zrobił się całkiem potężny, dobrze odżywiony kot. Ma ok. czterech lat, jest niesamowicie łagodny i chyba kiedyś nie był bezdomny.

tak wyglądałem kiedyś

a  tak wyglądam teraz

Krystyna dosłała dziś zdjęcia tego szczęściarza.