prezent na rocznicę ślubu

Od paru dni  zastanawiałam się, jakby tu uczcić rocznicę ślubu. I proszę mi tu nie sugerować, że klęsk i nieszczęść się nie obchodzi bo moje małżeństwo porażką nie jest, głównie dlatego, że się do siebie o byle co nie rzucamy i za dużo od siebie nie wymagamy. O miłości będzie ten post, kto ma mało czasu to go od razu przepraszam, będzie dużo i przemądrzale.

Najpierw pomyślałam sobie, żeby pojechać do jakiegoś SPA, ciepłe źródła, martini przy barku, jakieś masaże, dobre jedzenie, wygodne łóżko. Cicho, o seksie nic nie piszę bo lepiej to robić niż o tym opowiadać.

Chyba, żeby Krzysiek sam pojechał, o, to dopiero miałby piękny prezent!  Pomysł skreślam. Na razie, kto wie, może akurat kiedyś sobie na to pozwolimy.

Nie wiem dokładnie, kiedy wypada ta rocznica, więc proszę  żadnych życzeń nie składać, to się stało gdzieś tak we wrześniu i tyle.

Drugi pomysł – zaprosić dzieci kochane na kolację i otworzyć wreszcie tego szampana kupionego na oblewanie wygranej w takim jednym konkursie. I szybko zmieniłam zdanie – a niech stoi w dowód głupoty. Kiedyś wybuchnie bo  się przeterminuje. Chyba.

I już się zbliża ta rocznica a ja dalej pomysłu nie mam aż wreszcie wczoraj rano, leżąc w łóżku,   wymyśliłam! No co, leżę w łóżku bo mnie depresja jesienna dopada i bez przerwy mi się chce beczeć, o piątej jeszcze jest ciemno, wyganiam koty z domu i wstaję  dopiero o siódmej.

Do brzegu daleko, kto się śpieszy to przepraszam, ale muszę to opisać ze szczegółami. Leżę i widzę szary sufit, paskudne plamy na ścianach i dziury po lampie, która czyhała na moje życie.

I już wiem, co będziemy robić w sobotę! 

Wiedząc, że Krzysiek w sobotę nie odpuści i pójdzie do pracy, zadzwoniłam do syna. Tu  apel do matek mających małe dzieci. Wytrzymajcie lata prześladowań i terroru, opłaca się mieć dorosłe dziecko! 

  Dziś rano Ukasz  przyjechał i zabraliśmy się ostro do pracy. Opisywać nie będę bo nie ma się czym chwalić, na przykład łóżko, które miało leżeć na boku przykryte płachtą zajęczało w proteście  i wypadły mu wszystkie żebra, myślę, że padło trupem. Trudno, okryłam folią i leży w charakterze straszącego ducha. 

Jak wygląda malowanie to każdy wie. Najpierw się godzinami szuka narzędzi, potem się odkręca te wszystkie wystające ze ścian rzeczy, ściąga lampę, wreszcie okleja taśmami co się da i jazda.  Jestem dumna z Łukasza bo bardzo dba o porządek, ma w zasięgu miskę z gąbką i wodą i jak tylko gdzieś się trafi plamka z farby to zaraz czyści. Bo nie wszędzie da się zasłonić folią. Jak sobie przypomnę tych różnych wynajmowanych fachmanów, partaczy i brudasów, którzy zdzierali z nas pieniądze i zostawiali po sobie gruzu po kolana to mnie nawet dziś szlag trafia.

Syn gipsował dziury i malował sufit a ja wyczyściłam to, co się odmontowało, czyli żaluzje, karnisz, lampę itd. Potem gotowałam obiad i piekłam ciasto. Po obiedzie zmiana majstra! Łukasz pojechał do domu a Krzysiek wrócił z pracy.

I tak się bawiliśmy do wieczora, głównie mąż, bo ja tylko myłam regały, układałam książki i szukałam w nich pieniędzy. Ludzie używają dziwnych zakładek to może akurat ktoś stówę włożył między kartki. Nie znalazłam, szkoda. Byłoby na ten rocznicowy prezent.

Ponieważ Krzysiek był od piątej rano na nogach to nie mogłam oczekiwać, że wymaluje do końca cały pokój, poustawiamy meble, powieszę firanki, zrobimy reanimację łóżka i będziemy na nim świętować.  A może powinnam, ja za mało w tym związku wymagam, stanowczo za mało.

No to do brzegu. Kto doczytał to w nagrodę  będzie teraz najlepsze. Pomocnik, czyli ja, zobowiązał się wymyć kuwety, wałki i pędzle. Zebrałam więc te wszystkie narzędzia i wyniosłam na podjazd a tam cóż to mamy wspaniałego cudownego samoczyszczącego? Ha! Właśnie! Myjka ciśnieniowa! Po co się męczyć i szorować i płukać i zmieniać sto razy wodę, jak można podłączyć, strumień skierować na wałek i już cała Klarka, połowa kwiatów, drzwi od garażu, pelargonie i trawnik oprysznicowane na kolor lniana jesień a wałki i kuwety jak jaskółki pofrunęły do sąsiada na posesję.  Poukładałam dziadostwo inaczej i po chwili połowa elewacji skąpana w deszczu o barwie pola lawendowe. Muszę tu dodać, że z oszczędności (chytrości) zużyliśmy resztki farb i pokój będzie dwukolorowy a szyby spryskane wodą spod wałków matowe.

Dalszej części relacji z obchodów rocznicowych nie będzie. A zresztą, świat jest pełen niespodzianek, któż to wie, co nam się przytrafi. A wiecie, jak nie o seksie to opiszę. 

PS. To w pierwszym akapicie na końcu było dla zmylenia.