notka bez tytułu

Najpierw – bardzo Wam dziękuję za komentarze pod poprzednią notką. Nigdy nie wiem, jak zostanie odebrane to, co opublikuję i liczę się z tym, że reakcje mogą być bardzo różne. Zawsze jest mi trudno, gdy dotykam osobistych spraw, ale czasem, tak jak po tej notce – w zdumieniu trzymam dłonie na policzkach i czytam o Waszym wzruszeniu. Nie wiedziałam. Piszecie, że dotykając odległych wspomnień, obudziłam i u Was to, co zazwyczaj chowa się jak najgłębiej. Zapewniam, niechcący. 

Nie snuję opowieści o biedzie. Długo martwiłam się uwagami, że nie powinnam pisać o niedostatku, o trudnych warunkach bytowych, w jakich przyszło żyć mnie i mojej rodzinie bo to wstyd. 
Przecież nie piszę o biedzie tylko o miłości i o wartościach ponadczasowych, których nie można kupić.

Bardzo mi przykro, że rozkręciła się dyskusja w kierunku całkiem niepożądanym. Bo to jest tak – sama jestem osobą ceniącą sobie luksus i wygodę, uwielbiam te nowoczesne wynalazki i korzystam z nich, ile tylko się da. Bywało i gorzej, i lepiej, ale zawsze dostrzegam obok siebie ludzi, którzy żyją inaczej. Zapewniam – wysyłanie dzieci do szkoły, niezależnie od czasów, zawsze jest poważnym wydatkiem w budżecie przeciętnej rodziny. Przykro mi, gdyż wiem, ile osób czuje się skrzywdzonych stwierdzeniem (nie moim przecież, ale na moim blogu, więc jestem odpowiedzialna), że szkoła jest bezpłatna. Ale nie będę się kłócić, przeproszę  te wszystkie matki, które czytając to, zdenerwowały się. Zwłaszcza te, które musiały wysyłać dzieci do internatu albo na stancję.

Następna notka będzie o kotach.