Nie czuję się "blogowo"

Nie będzie o kotach bo musiałabym się przyznać, że niewiele brakowało, a jeden z drugim dostałby szmatą  bo ludzkie pojęcie przechodzi, co wyczyniają. We łbach się im przewraca, biją się aż kłaki fruwają. Zbójca znienacka skacze na Kiciulka z szafki na buty, zawału można dostać. Nie mają o co, dla rozrywki się tak tłuką. Nie lubią się od pierwszego wejrzenia, nie i koniec.

Kiedyś pisałam o zjawisku zwanym "kanapka". Chodzi o średnie pokolenie, żyjące między starzejącymi się rodzicami a dorosłymi dziećmi. Wielu wśród nas tak ma  więc nie tłumaczę więcej. Martwimy się i o jednych, i o drugich. 

Ten tydzień taki mam właśnie. Mój tata jest ciężko chory,  nie ma dobrych wieści. I nie będzie. 

Mojego syna pocięły osy, a jest alergikiem i w jednej chwili przypomniały mi się te ciężkie momenty, gdy dziecko się dusi a matka jest bezradna. Nieważne, że jest dorosły, dziecko zawsze dla matki jest dzieckiem.  

Telefon o  piątej rano to nic dobrego.  Dzwoniła mama męża, że źle się czuje i trzeba z nią jechać  do szpitala. Tu akurat tym razem skończyło się na podaniu leków i odwiezieniu do domu. 

Dlatego nie czuję się "blogowo".  

W weekend na pewno napiszę weselej.