wszyscy jesteśmy dziennikarzami

Zdjęcia można robić bez pytania ale może się trafić taka osoba jak ja – nie życzę sobie tego, nie lubię i nie chcę, aby mnie fotografowano. Nie zaprotestuję oczywiście, jeśli to będzie fotka typu  środek rynku a ja wśród stu osób zajętych swoimi sprawami.

Ale gdy będę  stała sama przy płocie z kocurem pod pachą, z oczyma tęskniącymi za latem, obsypana liśćmi, a obok ta miotła, z której się jeszcze dymi, to nie i koniec.

Mój znajomy nie ma skrupułów, wyłapuje swoim aparatem z zoomem co ciekawsze scenki i publikuje je, tłumacząc, że takie czasy.

Mam na blogach wiele fotografii, przeważnie kotów albo jedzenia. Koty za każdym razem protestują, dochodzi do łapoczynów i pogróżek, Kiciulek mi nawet raz strącił aparat ze stołu ale przecież zarabiał na swoim wizerunku więc nie ma nic do powiedzenia.

Prawie nikt z rodziny nie zgodziłby się na umieszczenie tu zdjęć, dlatego zawsze pytam i upewniam się, czy mogę to zrobić. Nie życzą sobie nie dlatego, że robią coś nielegalnego lub są niezbyt śliczni. Po prostu chronią swój wizerunek a ja to szanuję.

Fotką  zamieszczoną w sieci można komuś pokrzyżować plany, zaszkodzić a nawet zniszczyć życie. Wyobraźcie sobie, że ktoś pisze felieton o pedofilach i na potrzeby tego felietonu udaje się w okolice przedszkola czy placu zabaw i tam pstryka kilka ujęć bawiących się dzieci. Widać na nich również postać mężczyzny. Nieważne, że mężczyzna ten wszedł w kadr przypadkowo bo  w pobliżu był kiosk, gdzie właśnie kupił sobie gazetę i ją przegląda. Na zdjęciu wygląda jak zboczeniec i tak właśnie będzie postrzegany przez czytelników. Raz rzucone podejrzenie może na zawsze zasiać ziarno niepewności.

Kiedy Onet publikował moje opowiadania, bardzo często ilustrował je charakterystycznym zdjęciem zdziwionej kobiety trzymającej się za głowę. Czytelnicy często myśleli, że to jestem ja, co mnie niezmiennie bawiło.  Zarzucali mi,  że piszę jak kretynka i do tego  wyglądam jak kretynka, koniecznie powinnam przestać pisać, iść do fryzjera a najlepiej umyć podłogę i garnki.

 Coś w tym jest. Na zegarze dziesiąta a ja tu siedzę. Miłego dnia! 

Czy chcielibyście niespodziewanie zobaczyć swoją twarz na czyimś blogu, na portalu społecznościowym lub w gazecie? Gdy jesteście na plaży, w pociągu, w sklepie przy kasie, lub gdy całujecie się w parku na ławce?