środa minie tydzień zginie

Parę dni temu łaził po wsi akwizytor,  podejrzanie wyglądał więc nie wpuściłam go za bramę tylko uważnie przyglądałam się, co ma za identyfikator a że okulary zepsułam sobie pół roku temu to gapiłam się dość długo. Zauważył to, przerwał swój wywód (nie wiem o co mu chodziło, pytał o osobę decyzyjną czyli taką, która płaci rachunki) i rzucił z pretensją w głosie - cóż pani taka nieufna?

- A bo się zastanawiam, co pan zrobił sąsiadce, skoro tam teraz stoi ambulans - odpowiedziałam. 

Przez kilka wieczorów usiłowałam czytać "Pięćdziesiąt twarzy Greya" i po kilku stronach musiałam przerywać, bo robiło mi się niedobrze. Czułam dziwny smród, podobny do środków ochrony roślin, kto wie, co to azotoks to właśnie tak śmierdziało. Wyglądało, że popadam w paranoję, bo wyrzuciłam róże z wazonu (aż mi się beczeć chce, takie piękne były), zmieniłam pościel, wymyłam okno i wszystkie meble a wieczorem kiedy tylko zaczynałam czytać to znów to samo - smród i mdłości. 

Sąsiad nie mył swych maszyn bo śmierdziałoby na zewnątrz a nie u mnie w pokoju. Krzysiek mnie raczej nie truł bo po co mu otruta baba.  No, paranoja. Przecież nie mogło mi się robić niedobrze z tego powodu, że ta idiotka z książki  rumieni się cały czas, oblizuje, przygryza wargę i mruga oczami. 

W dzień nie śmierdziało, tylko wieczorem, kiedy wracałam z łazienki, mościłam się w łóżku i zaczynałam czytać. 

Dobra, do brzegu, bo mnie zatłuczecie za to rozwlekanie.
 Pamięta ktoś lampkę, która mi zimą spadła na twarz? Krótko - walnęła mnie w środku nocy tak, że dwa tygodnie miałam limo jak panda. W zeszłym tygodniu znów się urwała ale tym razem nie spadła na mnie i tym razem urwała się oprawka. Krzysiek kupił nową i to ona tak śmierdziała. Już nie lubię tej lampki, a nawet się jej boję. Paranoja, lampa mnie chce zabić.

Nawet, jak się pozbędę zabójczej lampy to i tak nie wpuszczę do domu akwizytora, bo nigdy nie wiadomo, co komu strzeli do głowy. Oni nie powinni chodzić w pojedynkę, mało to psychopatek siedzi po domach?