jak kot zaakceptował Natalkę

ruiny zamku  w Ojcowie

No i marzy mi się jeszcze ten cudowny Kraków. Chcę słońca, ciepła i długich spacerów po mieście, zwiedzania totalnie nieznanych mi alejek i uliczek. Marzy mi się to i mam cichą nadzieję, że nic się nie skomplikuje i uda mi się to marzenie spełnić w tym roku, według pierwszych, wstępnie założonych planów.

Tak napisała jedna z blogerek na swoim blogu pod datą 9 kwietnia.

Wcale nie znałyśmy się osobiście i trochę się martwiłam, jak sobie młoda dziewczyna poradzi w podróży przez całą Polskę i jak sobie da radę  w Krakowie, bo ja uprzedziłam – nie licz na mnie, nie jestem w dobrej formie psychicznej ani fizycznej i nie będę ci towarzyszyć, nie zapewnię również transportu ani wstępów, jedynie dach nad głową, czyli malutki pokoik przy kuchni i dostęp do łazienki.

O mojej fatalnej kondycji świadczy fakt, że nawet nie upiekłam żadnego placka, co mi się po prostu nie zdarzało nigdy bo mam zasadę „gość w dom, placek na stół” oraz „Jak Klarka ugotuje to każdemu smakuje”. Nie było więc popisów kulinarnych i siedzenia przy stole.

Natalia przyjechała punktualnie nie narzekając ani na podróż, ani na paskudny dojazd do nas, bo niestety, ostatni etap podróży to jazda przez cały Kraków tramwajem, szukanie przystanku i znów jazda autobusem okrężną trasą. 
Poradziła sobie bez problemu, miała wydrukowany plan na każdy dzień, porobioną rezerwację tam, gdzie to było potrzebne, rozkład jazdy i mapki. Wyruszała rano, nie zważając na pogodę i wracała wieczorem ale niezbyt późno, bo my się kładziemy dość wcześnie spać.

Wielki Kot czyli Zbójca obraził się i nie przychodził do domu przez dwa dni, za to jeż i wiewiórki miały używanie bo zostawiałam kotu jedzenie pod wiatą. Mały Kotek chyba się poczuł zagrożony widząc, że garnę się do Natalii i spędzam z nią wieczory. Z obcą osobą a nie z kotem? Jak to, kto tu jest najważniejszy, ja wam pokażę! I pokazał. Co noc przynosił jakieś wielkie, skrwawione stworzenie, oczywiście zamordowane. Już nas nie chciał uczyć polować, pokazywał, że nas obroni, da radę.

Podglądał przez okno, domagał się bawienia jak mały kociak, wreszcie ostatniej nocy włamał się do pokoiku Natalii, ułożył się na jej nogach i zasnął.

Robiłam to, co zawsze, czyli trochę w ogrodzie, trochę w domu, jakieś zakupy, sprzątanie, no i przetwory, bo już czarne porzeczki wołały, że chcą do słoika a jak nie to spadną na ziemię. Wieczorem trochę gadałyśmy a raczej wybuchałyśmy śmiechem z byle czego, jakoś tak zaiskrzyło od początku i okazało się, że nadajemy na tych samych falach.

Dziewczyna zobaczyła i zwiedziła Kraków tak, jak w planie, ja odpoczęłam od ponurych myśli choć na chwilę. Trudno jest tak zaufać i jechać do obcych ludzi, trudno również przyjąć pod dach nieznanego człowieka, ale przecież mamy kota obronnego, dlatego nasze drzwi będą otwarte dla przybyszów a takim jak Natalia przyznaję sprawność „Wzorowy Gość”.