u nas nic nowego

piwonie ukochane

Krzysiek rozładowuje towar a ja siedzę na ławeczce, oglądam piwonie  i  zagaduję go. Bo my nie mamy za dużo czasu by pogadać to wykorzystuję każdą okazję. Wreszcie pytam - pomóc ci? I zaraz dodaję - pytanie było kurtuazyjne, wiem, że sobie sam poradzisz.
Bo tak szczerze to mi się nie chce nosić tych zgrzewek.
Gadamy chwilę o wyprawie dzieci na Bałkany, imponującej jak dla nas, bo  oni zamierzają przejechać 4,5 tys km w dwa tygodnie i zwiedzić kilka krajów a nam się nie chce jechać na Kryspinów!
Ale co innego pracować od ósmej do szesnastej a co innego od piątej do osiemnastej - podsumowuję i dodaję - a gdybyś został nauczycielem to już byłbyś emerytem.
- Coś ty, byłbym kryminalistą, w tym zawodzie na pewno nie doczekałbym emerytury.
Nie pytam za co poszedłby siedzieć  bo się domyślam, choć z ręką na sercu - nie znam ani jednego dziecka, które nie lubi Krzyśka, przeciwnie - wolą pogadać z nim niż ze mną bo on ma więcej cierpliwości i  wiedzy, taka chodząca Wikipedia z niego.
Wreszcie towar rozładowany. Pod wiatą siedzą koty czekające nie wiadomo na co. Krzysiek wydobywa spod przedniego siedzenia foliową torebkę, koty podnoszą się i biegną do niego. Wątróbka, i wszystko jasne.
Chcesz trochę? - pytanie kieruje do mnie, i zaraz dodaje - tak tylko kurtuazyjnie spytałem, wiem, że nie lubisz.