znów coś zepsułam

nie pokazywać Paulinie!

Zrozumieją mnie pewnie tylko kobiety nie zarabiające pieniędzy, celowo nie piszę nie pracujące, bo to  co innego.

W ramach starań, aby nie czuć się całkowicie  do niczego niepotrzebną, wymyślam sobie coraz to inne zajęcia, co przeważnie dobrze się nie kończy. Takie gotowanie i pieczenie ciast – zajęcie jest ale potem się człowiek nie mieści nie tylko w ulubioną spódnicę, do wanny się nawet nie mieści!

Bezustanne pucowanie domu i ogrodu mnie absolutnie nie kręci i nie widzę takiej potrzeby, ale czasem wstaję rano z myślą – co by tu zepsuć i za chwilę już wiem co.

Raz zepsułam zasłony i krzesła, do tej pory nie udało się nic z tym zrobić a dziś postanowiłam  przemalować komódkę. Jeszcze wczoraj pytałam Krzyśka, czy mogę to zrobić i nie zwróciłam uwagi, że powiedział – tak, możesz ją zniszczyć. Na pewno bym się oburzyła jak nie wiem co bo cóż to jest pomalować na biało drewniany mebelek.

Krok pierwszy – internet. Po chwili już wiedziałam, co należy zgromadzić i jak postępować. Dziewczę zrobiło to w trzy minuty to ja dam sobie godzinkę, co się będę zabijać. Farba powinna być w garażu w szafie na półce. Logiczne, że tam również powinny być wałki i pędzle. Poszłam.

Nijak nie mogłam się dostać do garażu bo to miejsce należy wyłącznie do Krzyśka i zaglądam tam niezwykle rzadko. Jakoś się zacinają drzwi ale dałam radę. Szafa stoi zaraz przy drzwiach, na górnej półce są puszki z farbami. Biała do drewna i do metalu, tadam! Albo nie tadam bo złapałam pojemnik a tam zamiast farby było tysiąc pięćset różnych wierteł i wszystko to wysypałam na siebie. Nic mi się nie stało, spokojnie.

Pozbierałam dziadostwo i szukam dalej. Nie ma białej, jest ze dwadzieścia puszek innej, niektóre zastygłe na kamień albo grożące wybuchem, jak będzie wojna to broń mamy gotową do użycia, po cóż by Krzysiek to wszystko trzymał. W Ameryce mają pistolety, karabiny, strzelby i inne łuki a my przeterminowane puszki z farbą, zardzewiałe wiertła, miliony różnych gwoździ, śrub, pił, młotków, kabli i drutów.

Wspominałam o radiach, głośnikach, słuchawkach, dżojstikach i antenach? Nie? Oj, może nie powinnam, może to służy do szpiegowania albo coś.

O częściach i narzędziach potrzebnych do samochodu i roweru nie ma co pisać, zaintrygował mnie natomiast wielki, niebieski wór, umieszczony w dość niebezpiecznym miejscu. Zdjęłam i zajrzałam. Niepotrzebnie. Były tam wszystkie stare ciuchy, wyrzucone z mężowej szafy Miały być wywalone na śmietnik. Też pewnie czekają na wojnę.

No dobra, do brzegu. Znalazłam wreszcie farbę. W piwnicy.  Oszczędzę Wam scen z przebiegu malowania, powiem tylko, że to nie jest takie łatwe, o, nie. Szufladka spadła mi ze dwa razy, papierem ściernym przetarłam sobie nie tylko komódkę, rękę i kolano również. Po co ja się biorę za takie rzeczy jak dobrze wiem, że nie umiem? Biała farbę z ciała zmywa się podobno olejem. Zresztą i tak nigdzie nie idę to mogę być w kropki. 

Dopisane po południu
Malowanie na świeżym powietrzu ma dobre i złe strony. Nie warto jednak zostawiać malowanego przedmiotu na pastwę losu. Do farby przykleił się jeden kot, z pięć much i dwie osy.

 wyszło słitaśnie!