nie martw się, mamo, u nas wszystko w porządku

W naszej rodzinie panują zwyczaje nie zawsze zrozumiałe dla kogoś z zewnątrz.

Brak wiadomości to dobre wiadomości – tego się trzymamy i nie przeszkadzamy sobie nawzajem w ciągu dnia telefonami czy wiadomościami, chyba, że coś się dzieje albo czegoś potrzebujemy. Wieczorem dzielimy się wyłącznie dobrymi wieściami  bo dawno temu zapowiedziałam, aby w razie mej śmierci (no co, każdemu może się zdarzyć) nie zawiadamiać nikogo przed snem, dopiero rano, bo po co rodzina ma mieć niespokojną noc? Życia mi to z pewnością nie wróci a innym może dołożyć wydatków na farbowanie włosów.

Jesteśmy dużą rodziną i dlatego zazwyczaj przekazujemy sobie wieści hurtem a jak się dowiem od mamy albo od którejś  z sióstr „co tam jak tam” to już dalej nie wydzwaniam.

Podobnie się ma sprawa z zaufaniem do dziecka. Nigdy się nie zawiodłam i wiele razy dowiódł, że znakomicie potrafi sobie poradzić nie angażując nas.  Nie lubi (ciekawe, kto lubi) wtrącania się i pouczania. Tak nas wychował, nie rzucamy się więc nie proszeni z pomocą ufając, że da sobie radę gdziekolwiek jest.

Rozum swoje a serce swoje. Nie zawsze mam racjonalne powody do zmartwienia ale czy nie mogłam nie martwić się, gdy kilka lat temu jechali rowerami w strugach deszczu do Wiednia po tych naszych strasznych drogach, gdzie śmierć czai się za każdym zakrętem?

Powiecie, że nieszczęście może zdarzyć się wszędzie i każdemu, można spaść z hotelowego leżaka i złamać sobie nogę albo dostać nożem na dyskotece. Można, ale to jednak w nieco bardziej cywilizowanym świecie więc i o pomoc łatwiej.

Tydzień temu dostałam wiadomość – u nas wszystko w porządku, nocujemy w Sarajewie.

Tydzień, podczas którego mieli przebyć taką trasę. A do mnie się natychmiast przyczepiła piosenka całkowicie nieodpowiednia do okoliczności i tak cały tydzień ją nuciłam, co wcale nie poprawiało mi nastroju. Piosenka jest zresztą  piękna.

Przed każdym wyjazdem dostaję od syna szczegółowy plan podróży.

2	14.06 pt	przyjazd do Sarajeva w godzinach rannych lub południowych, zwidzamy sobie starówkę, nocleg [np Tower Hostel blisko starówki – blisko starego miasta]
3	15.06 sob	Wyjazd do Mostaru 129km–  zwiedzanie Mostaru ,w godzinach wczesno popołudniowych  wyjazd nad wodospady KRAVICA 60km [wypoczynek pare h]. Wieczorem jedziemy na kamping(4 do wyboru) w  Blagaj koło Mostaru 80km – nocleg
4	16.06 niedz	Wyjazd do PN Biogradska Gora   po drodze możemy zwiedzić, pstryknąc foty w miasteczkach Pocitejl Terbinje, i Monastyr Ostrog którego sie nam nie udało w 2011 zobaczyć – 330km [Eko Katun Vranjak – drewniane domki albo namiot, jesli wolno sie rozbić]
5	17.06 pon	PN Biogradska Gora – wyjście w góry na najwyzszy szczyt – łatwy szlak na cały dzień [Eko Katun Vranjak – drewniane domki albo namiot, jesli wolno śie rozbić]
6	18.06 wt	PN Biogradska Gora
7	19.06 śro	Wyjazd do Berat w Albani  – 362 km – po drodze zwiedzamy miejscowośc Kruja. Jedziemy na kamping w Ura Vajgurore który jest przed Berat, jak będzie czas i siła to można skoczyć do Berat w tym dniu, połazić, porobić foty w wieczornym świetle
8	20.06 czw	Jedziemy do Berat (zwiedzanie) potem do kanionu Pirogosh na rzece Osum (okolice Corowode)   130 km w obie strony, idziemy w kanion, na wieczór wracamy na camping w Ura Vajgurore, nocleg

To tylko pierwsza część z trasy.
Dziś w nocy miałam niespokojny sen, śniło mi się, że coś się niedobrego stało i po przebudzeniu zastanawiałam się, czy dzieci wykupiły sobie jakieś ubezpieczenie. Gdybym nie była nauczona cierpliwego czekania, pewnie złapałabym za telefon i pytała o to. I po co to się wtrącać dorosłym ludziom, na pewno wiedzą, co robią.

Wreszcie rano dostałam wiadomość – (..) Wszystko w porządku, jesteśmy w Albanii, lecimy już nad morze do Ksamil, wczoraj kąpaliśmy się w rzece Osum a Kanionie Pirogoshi.  

Niech mi tu nikt nie napisze, że jestem matka-kwoka!