Rysiek i dewotka

Rysiek, a gdzieś ty się żenił? – zapytał Maryjan (tak tak, nie poprawiać, jak piszę Maryjan to Maryjan).

U Kryśki,  Pod Strzechą – odparł Rysiek, dopijając piwo z sąsiadem. 

  Dla krakowian jest jasne -  żenił się w parafii żony. Dla innych taka odpowiedź może być powodem plotek bo jak, pod strzechą? Choć z drugiej strony w tych Bronowicach tradycji trzymają się kurczowo i do dziś krążą legendy o gospodyniach, które z oszczędności dyrdały na Kleparz, choć bilet tramwajowy kosztował tyle, co jajko albo gazeta. Z jajkami, chodziły, serem, masłem i śmietaną, no chyba nie po zakupy? To i dom mogli mieć pod strzechą.

Kiedy mała Krysia mieszkała w Bronowicach, tam, gdzie dziś jest osiedle Widok, bujała dorodna pszenica, w ogródkach domów przy ul. Na Błonie rosły warzywa i spacerowały kury a do tramwaju trzeba było iść niezły kawał.

Kościół był na górce, w niedziele i święta dziewczynki chodziły na sumę ubrane w krakowskie stroje, w Boże Ciało całą procesją szły w dół pod Zielony Most, skręcały w Bronowicką i wracały Lindego. Dziewczynki, czyli Krysia i Stasia, zwana potem Oliwką, chowane były dość surowo przez babkę i matkę, do kościoła prowadzane za rękę, sypały kwiatki w procesjach a Krysia, będąc panienką, nosiła nawet feretron.

Babka pilnowała spowiedzi do przesady i nieraz na dziewczynki krzyczała – jak się Boga nie boisz! – a one wyobrażały sobie, że za pewne przewinienia z miejsca ustrzeli je piorun.

Rysiek, nie ma się co czarować, do kościoła chodzić nie lubi. Chodzi, jak sam mówi, w celach towarzyskich i z miłości. Z praktyk żony się nie śmieje, choć trudno mu się wstrzymać, kiedy słyszy mamrotanie Kryśki szukającej zagubionych rzeczy.

Święty Antoni Padewski

Obywatelu niebieski

Niech się stanie wola twoja

Niech się znajdzie

Zguba moja!

Podśpiewuje Rysiek wówczas piosenkę o zgubionej cnocie pod miedzą twierdząc, że każda forma modlitwy się liczy, śpiew też.

To co, szukasz cnoty czy kluczy?- piekli się Kryśka.

Kiedy byłam dzieckiem, często zdarzało mi się zasłaniać mamą a jeszcze częściej babką, babki to się bały wszystkie moje koleżanki – zaczęła opowieść Krysia. Kiedy więc nie chciałam zrobić czegoś, co mi się po prostu nie podobało, mówiłam, że nie mogę, bo jak się babcia dowie to mnie zbije laską. Potem w liceum miałam koleżanki, które fascynowały się wróżbami, tarotem i czarami. Miałam proste wytłumaczenie – nie wierzę w żadne wróżby i przepowiednie  bo to grzech i koniec.

Tak mi to zostało do dziś – tłumaczyła - nie daję się wciągać w dyskusje o reinkarnacji, czarach i końcu świata. I wiesz, nawet mi się z tym lepiej żyje. Po co mam się wraz z innymi nakręcać, bo ktoś przepowiedział koniec świata, lepiej wierzyć, że nie znamy dnia ani godziny.

Rysiu, jak Ty się Boga nie boisz to zawsze możesz powiedzieć, że boisz się mnie bo cię biję  i dlatego nie idziesz na wódkę! – dokończyła, nawet nie przypuszczając, że on dokładnie tak się tłumaczy.

No, prawie tak, czyli – nie piję, bo mi Kryśka nie pozwala, po ostatnim razie przysięgałem, że więcej pił nie będę. I nie pije więcej, tylko mniej, po prostu czasem piwo z Maryjanem.