dość

Ktoś sprawił mi przykrość i już-już miałam mu o tym napisać. Bo może bywa  tak, że ludzie nie wiedzą, że komuś sprawiają przykrość. Czasem warto od razu załatwić nieporozumienia i wyjaśnić albo powiedzieć wprost – nie podoba mi się to. Ale dałam spokój. Każdy ma prawo żyć, jak mu się podoba, i popełniać błędy też. Wystarczy, że się odsunę. Po tym zresztą poznaję, czy mi bardzo na kimś zależy. Jeśli tak, to się wręcz narzucam, wyjaśniam, przepraszam. Tym razem dobrze zrobiłam milcząc. Bo okazało się, że osobę tę dotknęły kłopoty znacznie większe i po co miałabym  dokładać jeszcze swój kamyczek.

Czasem warto machnąć ręką i nie rzucać się o byle co. Wystarczy się na przyszłość trzymać z daleka.

Znów zamieć. Ta zima mnie przeraża i właściwe to już brakło mi optymizmu. Boję się o pracę męża, o rachunki za gaz, o zdrowie rodziców. Obydwoje z powodu wieku skazani są teraz na przebywanie w domu a przecież tak kochają ludzi i przestrzeń. Tata latem wygląda o 10 lat młodziej – spaceruje po lesie, szykuje drewno na opał, zbiera grzyby. A teraz boją się tej ślizgawicy i zimna, dużo to trzeba starszemu człowiekowi? Wywróci się, połamie i koniec.

Na pogodę za oknem nic nie poradzimy, na przygnębienie – przeczekać. Coś się musi zmienić, nie może być zawsze tak paskudnie.