o spotkaniach

Mam wrażenie, że łatwiej mi się dogadać z młodszym pokoleniem niż z  rówieśnikami. 
W tym tygodniu jedna z blogerek spotkała się ze mną w kawiarni dla emerytek i sobie pogadałyśmy jak koleżanki, choć różnica wieku ogromna. Uczę się z powrotem od tych młodych ludzi pogody, nadziei, normalności.

O innej dziewczynie „z bloga” (tak mam zapisane w telefonie) już kiedyś pisałam, poznałyśmy się na mieście, potem po jakimś czasie zaprosiła mnie do domu i tak się spotykamy na pogaduchach. Lubimy się, tak myślę.

Moje pokolenie przytłoczone jest kłopotami, martwimy się o przyszłość, o zdrowie, o los dzieci, które często musiały uciekać za granicę i o tym rozmawiamy podczas koleżeńskich spotkań co mnie przeważnie strasznie dołuje bo trudno  się licytować, kto ma lepiej – ja z bolącym ramieniem czy koleżanka z opuchniętym kolanem oraz kto więcej zapłacił za ogrzewanie domu. Ale przecież nie ma co też udawać, że wszystko jest pięknie-ładnie skoro nie jest.

A z młodymi to radość, nadzieja, śmiech, i nikt mi nie mówi „musisz”, „powinnaś” lub „nie wolno”.

Jedno jest pewne – warto poświęcić czas jeśli tylko ktoś chce ze mną pogadać na żywo, tu już wiek nie gra roli, chodzi o to, że to jest żywy człowiek i widzę jego uśmiech, słyszę ton głosu, czuję radość czy skrępowanie – to wszystko jest żywe. Nie zastąpi tego kontaktu żaden komunikator, żadne maile.

Rodziny się nie wybiera, czasem ktoś bardzo blisko spokrewniony odzywa się rzadziej, niż zupełnie obca osoba.

 Jest smutną prawdą -  nieuczęszczane ścieżki zarastają, a niepielęgnowane przyjaźnie kończą się.