w środę przed świętami

Ukochana Rodzino oraz Szanowni Znajomi!

Wybaczcie mi, nie wysłałam do Was kartek w tym roku.

 Kiedy  tylko wychodzę z domu, koty natychmiast rzucają mi się na szyję oraz pod nogi płacząc żałośnie i prosząc, bym ich nie zostawiała w ten mróz bo one nie przeżyją. Jeśli to nie pomaga,  uczepiają się moich nóg zębami i pazurami i obawiam się,  że do Krakowa nie dojedziemy bo jak mówił Mistrz, kotom i z kotami do tramwaju nie wolno. 

Po drugie – pinda z poczty działa mi na nerwy, mało tego, ona wszystkim działa na nerwy, nawet potrafi się drzeć na naszego listonosza więc jak nie mam noża na gardle to na pocztę dobrowolnie nie idę.

Więcej wymówek nie pamiętam. Będę dzwonić, pisać sms (choć wolę obrać 5 kg ziemniaków niż wyśturać jedną wiadomość), wysyłać e-kartki.

Dostałam propozycję od pewnej firmy. W zamian za sukienki miałabym je prezentować na sobie na blogu. Tyle przynajmniej zrozumiałam z umowy bo niestety angielskiego nie znam prawie wcale. Podziękowałam, jakoś tego nie widzę. Nie nadaję się. Dobrze wiecie, że na przyjęcia nie chodzę, dawniej chodziłam – gotować. A tu nagle zacznę wklejać swoje zdjęcia w długiej sukni i pisać, jak się ją fantastycznie nosi podczas plewienia grządek albo sprzątania piwnicy.  Nie ma się co rzucać na każdą propozycję, tak myślę. To, co jednych uszczęśliwia, innym niekoniecznie się przydaje.

Anka Wrocławianka ostrzegała mnie przed syndromem opuszczonego gniazda a ja się tylko śmiałam. I co? Wczoraj zrobiłam dzbanek czerwonej herbaty i już miałam pukać do Asi pokoju. Ech, tam dawno same ryby i ten kot na pokrywie.

Miłego dnia!