to tylko tradycja

Wiesz, oni powiedzą, że nie przyjdziemy z zazdrości – powiedziała ze smutkiem Krysia.

Nic tak nie wkurza Ryśka jak rozważania  „co ludzie powiedzą”, ale tym razem sprawa była dość poważna.

Chodziło o chrzciny rocznego synka kuzyna Kryśki. Rysiek się uparł, że nie pójdzie, bo był u nich raz i drugi raz tego nie zniesie, chyba, że się spije na umór i polegnie. Ale od początku.

Kuzyn Kryśki mieszka wraz z rodzicami w dużym domu i tam odbywają się wszystkie rodzinne „spędy”. Dzieci się pożeniły, mają już swoje pociechy i kiedy są imieniny cioci czy wujka, do stołu siada nieraz ze dwadzieścia osób. Dawniej te spotkania były wesołe, można się było pośmiać i powygłupiać. Tylko ciotka Lucyna cały czas opowiadała o tym swoim synku Waldusiu najmądrzejszym na świecie, reszta towarzystwa bawiła się znakomicie.

A teraz, odkąd na świecie pojawiły się Kasia, Marcelka, Dominik i Szymonek,  wszystko się zmieniło.

Kasia już chodzi do przedszkola. Słuchajcie, jak nasza córcia śpiewa – zarządza mama dziewczynki, stawiając ją na krześle. Kasia usiłuje się wyswobodzić.

- Kasiunia, zaśpiewaj piosenkę.

Dziewczynka wyraźnie się wstydzi, matka namawia ją dłuższą chwilę, wreszcie mała coś szybko i niewyraźnie powtarza. Wszyscy biją brawo, mama każe dziecku śpiewać dalej a  Rysiek przypomina sobie, jakie przechodził męki, gdy mu matka kazała  przy ludziach deklamować wierszyki.

Dajże dziecku spokój – mówi – sama coś zaśpiewaj – proponuje.   Wszyscy patrzą na niego. Ty Rysiu skąd wiesz, jak wychowywać dzieci? – pyta żona kuzyna.

Tata Marcelinki właśnie musiał wyjść, bo była piąta a Marcelinka o piątej zawsze je parówkę. Na stole  było mnóstwo jedzenia ale nikt nie pomyślał o parówkach. Może zje kromkę z masłem albo z szynką, albo jajko – dopytywała się ciocia. Nie, musi być parówka bo tak jest przyzwyczajona – wyjaśniła mama dziecka, które przytakuje – tak, musi być parówka!

Rodzice Dominika i Szymona opowiadali cały czas o przejściach związanych z przygotowaniami starszego syna do pierwszej komunii. Jakie ksiądz wynajduje przeszkody, ile trzeba chodzić na zebrania, ile się nieszczęsne dziecko musiało nauczyć modlitw.

Jak się do tej pory nie nauczyło nawet „Aniele Boży” to teraz musi hurtowo – pomyślał Rysiek ale nic nie powiedział, bo on się na wychowaniu dzieci nie zna.

No i sprawa chrzcin. Bo dziecko trzeba ochrzcić. Co prawda rodzice do kościoła nie chodzą ale przecież chrzciny to taka tradycja i społeczny zwyczaj. Potem  samo zdecyduje, czy zechce chodzić do kościoła.

Rysiek się nic nie odezwał i siedział coraz bardziej ponury, postanawiając jednocześnie, że na żadne chrzciny nie pójdzie. Po pierwsze – on rzeczywiście nic nie wie o wychowaniu dzieci i nie interesują go rozmowy o pampersach, nie lubi również, gdy  mu kilkuletni terrorysta wbija widelec w rękę i wrzeszczy do ucha -  „ cicho wujek ja teraz mówię” a wszystkich to bawi. 

Po drugie – on rzeczywiście nie wie nic o wychowywaniu dzieci ale ma na tyle rozumu, żeby wiedzieć, że ochrzczone niemowlę automatycznie nie stanie się dojrzałym chrześcijaninem  gdy jego rodzice pożegnali się z kościołem gdzieś w liceum przy okazji bierzmowania. 

Nie mam zdrowia do tych młodych, nigdzie nie idę – Rysiek tym razem był stanowczy.

Powiedzą, że nie przyjdziemy z zazdrości bo nie mamy swoich dzieci – stwierdziła ze smutkiem Krysia.