student i emerytka

Kawiarnia dla Emerytek

Zginął mi w pośpiechu kawał tekstu, w którym wyjaśniałam, że nie mam żadnych profitów ani powiązań z miejscem, które na własny użytek nazywam Kawiarnią dla Emerytek. Po prostu lubię tam bywać, czasem umawiam się tam na spotkania w interesach albo żeby pogadać. Dlatego też  posyłam tam moich fikcyjnych bohaterów z żenującej opowieści o Rachmistrzu i Emerytce.

W Kawiarni dla Emerytek siedziała pani Wandzia, na fotelu obok niej piętrzył się stos toreb i torebek a na wprost niej siedziała miła, starsza pani, z wyglądu nauczycielka. Po czym to można poznać? Niektóre emerytowane nauczycielki ubierają się dokładnie tak samo, jak ubierały się w latach osiemdziesiątych do pracy, a więc szara spódnica do połowy łydki, bluzka z kołnierzykiem a na niej marynarka, kamizelka lub duża chusta. Chusta była nie tylko ozdobą, w tamtych czasach w szkołach bywało zimno. Wandzia nie wygląda jak nauczycielka ale Wandzia jest wyjątkowa pod każdym względem.

 Panie spotkały się jak co roku aby złożyć sobie świątecznie życzenia i opowiedzieć, jak im życie mija na emeryturze.

A ja od niedawna nie mieszkam sama – zaczęła Pani Emerytka i z zapałem, nie dając sobie przerwać, opowiadała o tym miłym studencie, który w zamian za sprzątanie zamieszkał w malutkim pokoju.

Ty wiesz, jak wygląda nauka języka. Przecież nie będę z nim siedzieć przy stole i kazać mu powtarzać słówka i bukwy bo tak się niczego nie nauczy. Zaczęłam go wypytywać, po rosyjsku oczywiście, o rodzinę, o dom i o zajęcia w domu. Ty wyobraź sobie, że ten dzieciak ma czworo rodzeństwa, on jest najstarszy a w domu sam drób. Drób, czyli wszystkie dzieci nieletnie, nie mówię o kurach! Mają kawałek pola i coś tam uprawiają, a ojciec pracuje dorywczo i co zarobi to przepije. Skąd wiem? Ten chłopak mi opowiedział, kiedy chciałam go raz poczęstować grzanym winem. Nie pije bo nie chce być taki sam jak ojciec. Ty wiesz, że oni nie mają w domu łazienki? Ganiają do kibelka w sadzie. Od razu mi się przypomniały nasze obozy z młodości!

Tak sobie gadamy po rosyjsku i po polsku i powiem ci, że ja się do niego już przywiązałam i to bardzo. Nawet mnie przestały denerwować te głupie docinki sąsiadów,  nie powiem co, w każdym razie brzydko mówią, jakbym ja miała żółte papiery jak połowa osiedla to mogliby mówić, ale przecież ja normalna jestem, w każdym razie niezbadana.

Wandzia, do brzegu!

Teraz ten student jedzie na święta do domu i wróci dopiero po Nowym Roku, więc ja postanowiłam dziś wieczorem zrobić porządną kolację i dać mu prezent. Przy okazji kupiłam też parę rzeczy dla tych dzieci, opowiadał mi, że ma jeszcze dwie siostry w podstawówce,  niech im zawiezie. Nic drogiego, brokatowe pisaki, parę kolorowych podkoszulków i trochę słodyczy.

A dziś wieczorem ugotuję coś dobrego i wręczę mu wyjątkowy prezent. Kupiłam, patrz!

zdjęcie z Internetu