wieści z kanapy

Bardzo pięknie dziękuję Wam wszystkim za pozdrowienia i życzenia powrotu do zdrowia, błagam Was, nie piszcie mi o obdzieraniu kota ze skóry bo mi się to może przyśnić. Wiem, tak tylko żartujecie, nikt nie chciał mi sprawić przykrości ale koty są dla mnie wyjątkowe i tego rodzaju rady nie bawią mnie tylko przerażają.

Nasz służba zdrowia jest niezłym dilerem - pierwsze dziesięć zastrzyków dostarcza do domu klienta, i po co to narzekać? Pani Beata spisuje się na medal.
Korzystam z przywileju chorego i się nad sobą poużalam, ha! Tyłek mnie boli tak, jakby mnie ugryzł pies, tak mi się skojarzyło choć żaden pies mnie nigdy w życiu nie ugryzł. 

Strasznie mi wstyd wykorzystywać domowników bo wszyscy pracują a ja jestem w domu i nawet garnuszka zupy nie ugotuję, Asia dziś walczyła z garami i patelniami o siódmej rano a ja leżę i leżę, nic, po prostu nic nie robię. 

Bardzo dużo śpię, dziś w ciągu dnia spałam chyba z pięć razy.

Przeczytałam też dziś "Dzienniki kołymskie" bo siedzenie i chodzenie sprawia mi ogromny ból ale przecież książkę w rękach utrzymam. Jestem zafascynowana lekturą, miałam wrażenie przeniesienia się w czasie choć  akcja dzieje się współcześnie. Całkiem inny świat. Jak będę zdrowsza to przeczytam jeszcze raz z mapą bo to reportaż z podróży a ja lubię wiedzieć, gdzie autor wędrował.  Nawet "Sagę o Ludziach Lodu" czytałam z mapą.

Mieszkam z rodziną więc w chorobie nie czuję się opuszczona i samotna, ale myślałam wczoraj o całkiem samotnych ludziach, im musi być okropnie w takiej sytuacji. Bo jak na przykład człowiek chce się wykąpać i zrobi mu się słabo to jak grzmotnie gdzieś o wannę to będzie tak leżał i leżał. Straszne. Albo takie prozaiczne sprawy jak na przykład zamykanie domu czy bramy - jak zamknie i nie może chodzić to tak będzie zamknięty i nawet pielęgniarka nie wejdzie a jak nie zamknie to może wejść każdy.

Jak się pozbieram to poproszę naszą panią doktor o sanatorium, a tam wiadomo co będzie.

Miłego weekendu!