takie opowiadanie napisałam

Kupili ten domek sześć lat temu. Stary, budowany przed wojną, kilkakrotnie remontowany, miał swoją historię. Ponoć właściciele musieli nagle wyjechać i nigdy już nie wrócili. Tak przynajmniej opowiadał sprzedający, to samo zresztą mówili sąsiedzi. Potem mieszkał tam jakiś kuzyn, potem dom stał pusty i marniał przez kilka lat.

Zosia pokochała go tak, jak się kocha  odnalezione po latach tułaczki swoje miejsce. Kto przeprowadzał się  z mieszkania do mieszkania, kto tułał się po wynajmowanych norach szumnie nazywanych przez właścicieli garsonierami ten zrozumie Zosię niezmordowanie odnawiającą pomieszczenie po pomieszczeniu, zdzierającą warstwa po warstwie paskudne farby, tapety, wreszcie walczącą z chwastami w ogrodzie i sadzie. Była wreszcie u siebie.

Pod sosną na końcu działki rosły maślaki, w sadzie było kilka drzew owocowych z tych odmian, których nikt już nie sadzi, przed domem na wiosnę kwitły krzaki bzu, obok wejścia pyszniła się kępa piwonii – takich roślin nie  znajdziesz na żadnej nowej posesji, one potrzebują czasu.

Życie toczyło się tu wolno, ludzie chętnie włączali się do rozmów albo zaczynali sami uważając, że to niegrzecznie siedzieć jak gbur w autobusie i nic nie mówić. Dzięki temu kilkakrotnie usłyszała historię swego domu, a za każdym razem nieco inną wersję. Słuchała z zainteresowaniem, bo to przecież teraz część jej życia.

Był piękny, jesienny dzień. Zosia stała na drabince przy murku i obcinała kiście winogron. Bardziej już nie dojrzeją, w każdej chwili mogą się zacząć przymrozki. Sięgnęła po dorodną, granatową kiść, rosnącą na dachówce i zobaczyła po drugiej stronie muru dwoje ludzi, wyraźnie zainteresowanych czymś rosnącym w jej sadzie.

Zauważyli ją, mężczyzna ukłonił się i spytał, czy znajdzie chwilę, aby z nimi porozmawiać.

Obydwoje byli w średnim wieku, dobrze ubrani. Kobieta miała modne okulary i ładnie zrobione paznokcie, Zosia zauważyła to, bo zawstydził ją stan własnych, zdartych przy niekończących się pracach przy domu.

Mieli dziwne życzenie, a raczej prośbę. Chcieli kupić kilka jabłek z tej najstarszej, spróchniałej  jabłonki, rosnącej w rogu ogrodu. Kiedy Zosia zapytała, dlaczego im tak bardzo zależy na tych właśnie owocach, które są przecież kwaśne i twarde, usłyszała odpowiedź, po której zdecydowała się zaprosić tych dwoje do domu.

Byli dziećmi pierwszych właścicieli, prosili o parę jabłek bo chcieli sobie przypomnieć smak z dzieciństwa.

Zosia zaparzyła herbatę i usiedli, a goście  rozglądając się uważnie zaczęli opowieść od.. kredensu. Bo ten potężny kredens Zosia kupiła wraz z domem, odnowiła go a teraz stał zajmując całą ścianę.

Ten kredens tu nie stał – zdecydowanym tonem powiedziała obca kobieta. Stał w tamtym pokoju – wskazała na dwuskrzydłowe drzwi. A z korytarza było wejście na strych i do piwnicy, klapa u góry i klapa u dołu, na strych wiodły drewniane schody a do piwnicy schodziło się po kamiennych stopniach.

Miałam czternaście lat i spędziłam tu szczęśliwe dzieciństwo, moja mama pracowała w szkole, tata był urzędnikiem w gminie. Obydwoje byli gorliwymi katolikami ale wie pani, jakie to były czasy, jak ktoś chciał zostać kierownikiem to musiał się zapisać do partii, tatuś nie chciał i miał z tego powodu kłopoty. Nie chciał też brać udziału w tych wszystkich przekrętach, nie chciał nic załatwiać na lewo. Z tego powodu ciągle miał kłopoty, zwłaszcza, że mieli we Francji rodzinę i czasem przychodziły paczki.  W osiemdziesiątym pierwszym roku pojechaliśmy do tej rodziny na wakacje i jak się pani domyśla, już nigdy nie wróciliśmy tutaj. Mama najpierw bardzo tęskniła za tym domem a potem naszym domem stał się tamten dom i tylko od czasu do czasu opowiadała, że śni o tych kwaśnych jabłkach i  o sośnie w kącie ogrodu, gdzie rosły jesienią maślaki.

Teraz jest ciężko chora. Coraz częściej ma te sny, coraz częściej śni się jej pozostawiony na ścianie obraz Matki Boskiej. Przemawia do niej – Marysiu, zostawiłaś mnie, ja tu leżę na strychu za kominem, Marysiu, weź mnie stąd!

Kobieta przerwała opowieść, wyjęła z torebki paczkę chusteczek i nie kryjąc już łez, zaszlochała głośno. Mężczyzna objął ją ramieniem i przytulił. Zosia siedziała zmartwiona, nie wiedząc, co ma począć.

Wreszcie kobieta uspokoiła się, wytarła twarz, napiła się herbaty i patrząc błagalnie na Zosię spytała – czy ma pani obraz mojej mamusi?

- Tu nie było żadnego obrazu, owszem, była szafa, był ten kredens, ale obrazów żadnych nie było.

- Szafa? Błagam, niech mi pani pokaże szafę!

Szafa miała troje drzwi, u góry ozdobny gzymsik a na dole długą szufladę.

- Ta sama,  za gzymsikiem chowaliśmy klucz – zawołała kobieta, a Zosia roześmiała się, bo ona chowa klucz dokładnie w tym samym miejscu.

Obiecałam mamie, że poszukam tego obrazu. Ja wiem, to dość absurdalne, ale czy mogłaby pani sprawdzić na strychu za kominem? – kobieta znów miała łzy w oczach.

Zosia chwyciła uchwyt od schodów i po chwili weszła na strych. Była tu setki razy i nigdy nie widziała żadnego obrazu ale jak odmówić takiej prośbie?

Zapaliła światło, uważnie obeszła wokół jeden komin, przeszła na drugą stronę strychu, obejrzała drugi komin -  nic, nie miała tu czego szukać, wokół kominów były czyste, zamiecione deski, pod dachem stały równo ułożone kartony z „przydasiami”. Zajrzała jeszcze do starej skrzyni, do dwóch pudeł stojących przy samym szczycie.

Nie ma tu nic – zawołała i zaczęła schodzić w dół.

Zaniepokoiła ją panująca w domu cisza. Śpiący na kanapie kot jak zwykle mruknął, kiedy przechodziła obok niego. Na stole stały puste filiżanki. Szuflady w kredensie były wysunięte, drzwiczki szeroko otwarte. Przez podwójne drzwi zobaczyła szeroko otwartą szafę i wyrzucony stos pościeli na podłodze. Pod  prześcieradłami na środkowej półce nie było koperty. Nie było i tej drugiej, trzymanej w szufladzie na dole pod obrusami.

Z kredensu zniknęła kasetka z biżuterią. Z barku aparat fotograficzny i zegarki. Ze stołu laptop.

Zosia rozejrzała się za telefonem. Telefon też zniknął.