Dzięki Profesorze

Kimkolwiek jesteśmy i gdziekolwiek mieszkamy, łączy nas jedno - wszyscy chodziliśmy lub chodzimy do szkoły. Czytelniczka Maria I napisała tak pięknie o swoim nauczycielu. 

Spotkałam w swoim życiu i pewnie spotkam mnóstwo dobrych ludzi. Dziś napisze o jednym, który w sumie odegrał dużą rolę na moje życie i nie tylko. Mój Wychowawca w liceum. Był niepokaźnym , drobnym człowiekiem., uczył nas fizyki. Pokochaliśmy Go niemal od razu. Był gorzej traktowany przez dyrektora i resztę grona-nie był przebojowy, nie szedł na układy, nie należał do PZPR co w tamtych czasach było nie do pomyślenia. Bronił nas jak lew, udowadniał, że jesteśmy dobrymi dziećmi .To dzięki Niemu była i jest miedzy nami niesamowita więź. Oprócz 4 osób, które skończyły policealne szkoły/bo takie chciały-np. pielęgniarska/wszyscy skończyliśmy studia i wyrośliśmy na porządnych ludzi. Prof. chorował na astmę, często bywał w szpitalu, odwiedzałam Go i pewnego razu opowiadał mi, że złożył dokumenty, które potwierdzały, że uczył w czasie okupacji w kompletach - za co dostałby do emerytury jakiś dodatek, niestety kolega prof. trzymał je w biurku-nie posłał dalej.10 lat po maturze zorganizowaliśmy pierwszy zjazd, Prof. był obecny, nie zapraszaliśmy pozostałych nauczycieli. Siedział z nami i patrzył z taką miłością jak na własne dzieci. Pytał co porabiamy i tylko kiwał głową, że jest wszystko z Jego oczekiwaniami. Chodziliśmy składać Mu życzenia na Imieniny, On częstował nas winem z głogu i szarlotką. Zmarł nasz Prof. mając 62 lata-w stanie wojennym, nie mogli przyjechać koledzy z poza miasta, bo był zakaz opuszczania miejsca zamieszkania, toteż była nas garstka-tak skromny pogrzeb jakim skromnym był człowiekiem. I tak co pięć lat spotykaliśmy się, szliśmy na cmentarz, zanosili kwiaty, znicze, odmawialiśmy różaniec. Od jubileuszu 40-lecia matury spotykamy się co roku, bo 8 z nas już zmarło/jakoś szybko teraz ten czas mija/i co roku na cmentarz i przy grobie opowiadamy jak kto Go zapamiętał. W sumie prawie całe spotkanie potem upływa na tym ile komu Prof. odpuścił, komu pomógł. W tym roku mam zjazd na 45 lecie-niepojęte:)), będzie Msza św, którą odprawi kolega z klasy/prof. nie mógł Mu darować, że idzie na teologię, a nie na fizykę/.Profesor sprawił, że chcieliśmy być dobrymi ludźmi, że trzymamy z sobą sztamę, że nikt nigdy nie opowiada, gdzie był zagranicą i jakim samochodem jeździ, bo wiemy, że to nie ważne. Co ja Mu zawdzięczam-bardzo się starał, żebym nigdy nie odczuwała braku Ojca. Ponieważ zmarła już Prof. Żona i jedyny Syn - zawsze znajduje się ktoś, kto zapali lampkę na Jego grobie. Dzięki Profesorze.

A ja dziękuję Pani Szczeblewskiej, która kupiła mi chałwę gdy wracałyśmy z pewnego konkursu. Nie pamiętam tematów a smak tej chałwy pamiętam do dziś. 
Widzę, że muszę się z tego wytłumaczyć. Nie chodzi o słodycze, chodzi dokładnie o to, co napisała wyżej Maria - poczułam się dobrym dzieckiem.