jak nie wygrałam rejsu

Przy okazji kociego konkursu przypomniała mi się heca związana z konkursem sprzed dwóch lat (jak ten czas leci)   promującym orzeszki. Teraz to już mogę śmiało pisać bo te wszystkie klauzule dotyczące tajności podpisuje się na rok czy dwa czy jakoś tak.

Kiedy dostałam propozycję od agencji reklamowej, napaliłam się jak koza na obierki no bo przecież na blogu miałam codziennie setki czytelników a ze dwa razy w tygodniu blog lądował na jedynce w Onecie więc to mnie strasznie nakręcało i wydawało mi się wówczas, że mogę zacząć zarabiać pisaniem, co nakręcało mnie jeszcze bardziej.

Umowa była uczciwa – za pierwsze miejsce dwutygodniowy rejs po Karaibach, pozostali uczestnicy dostaną nagrodę pocieszenia. Organizator zajął się wszystkim – regulaminem, banerami, umowami – mnie nie obchodziło nic tylko agitować czytelników. Lepiej być nie może. To lubię!

Nawet się nie zapytałam, z kim będę konkurować. Dopiero jak wystartowaliśmy to patrzę i swym pięknym oczom nie wierzę. Tak samo zareagowali moi znajomi, czyli śmiechem na głos i okrzykiem -  ojacieprzepraszam! - albo coś w tym rodzaju. Bo okazało się, że gram o rejs na Karaiby z Honoratą Skarbek, osiemnastoletnią wówczas gwiazdką z MTW mającą rzesze wielbicielek i uwaga – wrogów. Dziewczyna robiła karierę jak burza, brała udział w wielu konkursach a na jej blogu roiło się od reklam i produktów, które promowała.

Ja takie postacie szanuję (tak tak) pamiętam dobrze, co przeszła Doda – kiedy jej rówieśnicy zaliczali kolejne wagary i domówki w liceum, przejmując się tylko tym, co powie mama albo co powie wychowawczyni, ona miała już za sobą kawał dorosłego życia. Ale nie o tym chciałam, do brzegu.

To sobie odpuściłam agitację w jednej chwili i zaczęłam pisać na luzie, zrozumiawszy, że tak czy siak Honorata wygra bo trudno, żeby producent płacił za rejs i promowanie produktu przeznaczonego dla młodych ludzi ryzykując, że wygram ja. Bo jakby  wyglądała taka reklama –   baba przed pięćdziesiątką, wiadomo, neurotyczka, bo to i klimakterium się zbliża i traumy toto prześladowały, nawet paszportu nie miałam, no i na tym rejsie to bym albo rzygała cały czas albo kurczowo trzymała się masztu a do tego w relacjach pisałabym jak zawsze zrzędliwe kawałki nadające się wyłącznie na kazanie na wieczornej mszy. Nie żebym sobie przysrywała, ale nie czarujmy się, nie ten target. No nie da się, chyba każdy to pojął i jasne się stało, że wygra osiemnastka a ja robię za tło.

 Moi kochani czytelnicy chyba o tym wszystkim nie wiedzieli i głosowali zawzięcie, codziennie, mając nadzieję, że wyślą mnie na ten rejs. Agitowali po portalach, po forach, było naprawdę gorąco ale to jeszcze nie wszystko, bo okazało się, że Honorata ma wielu wrogów wśród tych nieletnich dziewczyn, które jej zazdroszczą i one się skrzyknęły i zaczęły głosować na mnie, tylko po to, aby tamta przegrała. Jednocześnie u mnie na blogu pojawiła się masa pełnych nienawiści komentarzy od małolatów. Pomyślałam wówczas - Mój Boże, co ta Honorata musi przechodzić jeśli  tak ma cały czas. Jeszcze nie wiedziałam wówczas, co to jest hajter, troll i stalker.

Tuż przed finałem piłam z moimi koleżankami jakieś wino w kawiarni dla emerytek a tu mi przyszedł sms – wygrywasz! Na moje nieszczęście Honey  poprosiła na swoim blogu o wsparcie i o północy okazało się, że wygrała, ale adrenalina była bo jednak nagroda  poważna.

Dostałam wówczas od organizatora  porządny aparat fotograficzny, od razu dałam go dzieciom bo ja nie umiem korzystać z tych wszystkich funkcji i pakę orzeszków, takie w skorupce z papryki lubię do dziś najbardziej.

Nagrody jak nagrody, ale powiem tak – emocje, jakich wówczas doświadczyłam, całe to zamieszanie, mnóstwo śmiechu, żartów, zabawy, i to zdumienie, że tylu czytelników się zaangażowało specjalnie dla mnie – wspominam to wszystko niesłychanie miło.

Ale namotałam, nie?

 A tak naprawdę to chodzi o tego Smrodka numer kota 11, żeby jak kto może to kliknął jeszcze na niego. Miłego dnia!

PS. Nie gniewajcie się na mnie, że od czasu do czasu popiszę sobie kolokwialnie, bo mi sztywność i poprawność odbiera radość pisania.