ostatni raz

Gdybyś tak się  rano nie obudził. Nie z powodu zepsutego budzika, nie z powodu braku słońca zaglądającego Ci rankiem w twarz. Gdybyś tak się już nigdy nie obudził.

Nie powiedziałeś wczoraj żonie, jak bardzo ją kochasz i jaki jesteś z nią szczęśliwy. Nie podziękowałeś matce za te wszystkie obiady, kawałki ciasta, za noce spędzone przy  łóżeczku, za łzy wzruszenia i łzy bezsilności.

Miałeś napisać list do ojca, żeby wiedział, jak go rozczarowałeś i jak Ci przykro, że wybrał wódkę. Co z tego, że teraz nie pije,  autorytetu i szacunku nie dostaje się na zawsze i to mu chciałeś wykrzyczeć, ale jesteś spokojnym człowiekiem, nie lubisz awantur, chciałeś więc napisać.

Zawsze miałeś ochotę nauczyć się grać na akordeonie. Chciałeś zwiedzić wzdłuż i wszerz Półwysep Apeniński. Nie pojechałeś nawet do Łeby, tłumacząc żonie i dzieciom, że męczy Cię leżenie na plaży. Pojechali sami i nie będzie Cię na zdjęciach z wakacji. Nie będzie Cię.

Gdybyś się tak jutro nie obudziła. Nie z powodu snu dziecka domagającego się  zazwyczaj wcześnie rano  Twojej obecności. Nie z powodu niezwykłej ciszy  na ulicy.

Nie pomalowałaś sobie paznokci na turkusowy kolor myśląc, że nie wypada. Nie zjadłaś tej czekolady, którą podarował Ci starszy syn na imieniny. Nawet byłaś na niego zła bo przecież powinien wiedzieć, że się odchudzasz. 

Nie rzuciłaś w diabły tej pracy, która zatruwa Ci życie i niszczy zdrowie. 

Nie powiedziałaś matce, że dawno jesteś dorosła i jej wtrącanie się irytuje Cię a faworyzowanie dzieci siostry boli.

Gdybyś musiała odejść na zawsze. Nie z domu, nie z pracy. Z tego świata. Co byś jeszcze chciała zrobić w ten ostatni dzień?

Nigdy nie wiesz, kiedy będzie ten ostatni.