nie wszystko jest takie, jak myślisz

biedny Kiciulek!

 Kiedy go zobaczyłam, przyszła mi na myśl taka lektura z tych, co się trzeba było uczyć na maturę. Kojarzycie?  Ale jednocześnie ten widok zainspirował mnie do napisania opowiadania. Oprócz tego, że wyciskam pracowicie sok z czarnych porzeczek i gotuję dżem malinowy, robię sobie przerwy i w czasie tych przerw czytam i piszę, aby się nieco ochłodzić i odpocząć. Ta maszynka do wygniatania soku to jest strzał w dziesiątkę, niedługo będę miała mięśnie jak enerdowskie miotaczki kulą. Dobra, kot uwięziony, kto ma ochotę, niech składa skargę.

Anka chodziła po mieszkaniu tam i z powrotem powtarzając – Jezus Maria co oni robią temu dziecku, dzwonię po policję!

Od dwóch tygodni nad ich głowami rozgrywał się dramat. Zaledwie dwa tygodnie temu wprowadziła się tam para młodych ludzi z kilkuletnim dzieckiem. Kiedy zmarła pani Dudkowa i do mieszkania po niej miała wprowadzić się wnuczka,  Anka obawiała się raczej wiercenia, stukania, remontu, a tu nic, weszli nie wiadomo kiedy, nie było ani remontu, ani wnoszenia mebli. Tylko ten facet wnosił jakieś drabinki, ławeczkę, pewnie sobie robił siłownię.

  Zaraz pierwszego dnia usłyszeli ten przejmujący krzyk dziecka. Słychać w nim było i ból, i złość, czasem trwał chwilę a czasem bardzo długo, nawet godzinę. Dzieci tak nie płaczą, tam się musiało dziać coś niedobrego.

Anka wytrzymała trzy dni. Krzysiek ją powstrzymywał, argumentując, że przecież nie mieszkają sami w kamienicy i to niemożliwe, aby inni tego nie słyszeli, dlaczego więc inni nie zapytają, co się dzieje tylko Anka leci pierwsza? Nie poszła do mieszkania na górę ale zaczepiła nową sąsiadkę, gdy ta szła do siebie obładowana zakupami.

- Czy u pani wszystko w porządku, może trzeba w czymś pomóc? – Anka usiłowała odebrać dziewczynie część siatek ale ta odsunęła się szybko, podziękowała i mówiąc, że wszystko jest w porządku tylko ma chore dziecko, poszła do siebie.

Chuda, bez uśmiechu, smutne oczy na pół twarzy, szybkie, nerwowe ruchy. Tak wyglądała. Jej męża prawie nikt nie widywał. Przychodził o jakiejś barbarzyńskiej porze, gdy wszyscy dawno spali, w ciągu dnia nigdy razem nie wychodzili. Z tym dzieckiem nie wychodzili nawet na spacery. Czasem tam przychodził przed południem  jakiś facet i tyle, nikt więc nie wiedział, co się tam wyczynia. W zeszłym tygodniu  jakby ucichło a potem była u nich karetka pogotowia. Jakaś patologia, coś z tym trzeba zrobić!

Anka, słysząc kolejny raz płacz, postanowiła iść na górę i po prostu spytać, co się dzieje. Bała się, bo nigdy nie wiadomo, co w człowieku siedzi. Zapukała ostrożnie raz i drugi. Płacz nie cichł ale drzwi się uchyliły i stanęła w nich ta młoda kobieta. Anka zajrzała w głąb mieszkania. Jezus Maria! W pokoju na wprost drzwi na ścianie wisiał ten chłopczyk, nóżki mu bezwładnie dyndały nad podłogą!

Pewnie domyślacie się, co było dalej. Dziecko nowych lokatorów było ciężko upośledzone i jego rehabilitacja była niezwykle uciążliwa, a tylko wielogodzinne ćwiczenia na różnych przyrządach przynoszą efekty. Rehabilitant przychodził kilka razy w tygodniu aby  upewnić się, czy ćwiczenia wykonywane są dobrze i pokazać nowe.  Ojciec pracował na dwa etaty i dlatego nie było go nigdy w domu.

Dziecko nie płakało z bólu, nie, ono krzyczało, bo tylko  takie dźwięki potrafiło wydawać.

Opowiadanie jest fikcją, ale pamiętam prawie identyczną sytuację – dziewczyna, mając ciężko upośledzonego synka, tłumaczyła sąsiadom, że nikt jej dziecku nie robi krzywdy, że ono tak płacze całymi dniami i nocami i nic nie jest w stanie go uspokoić. Wreszcie jakimś cudem raz dziadek tego chłopczyka zabrał go na ciągnik i malec przestał płakać i zasnął. Może to wibracje, może hałas silnika, nie wiadomo, ale od tamtej pory dziadek usypiał wnuczka, wożąc go tym ciągnikiem tam i z powrotem, od domu do bramy, czasem aż mu drętwiały kolana, ale dziecko chwilę spało.

na pewno biedny?

 Na tym zdjęciu widać, że kotu nie dzieje się krzywda, śpi pod schodami bo tam jest chłód, kratka służy jako podpora dla roślin i jest dla kota dodatkowym zabezpieczeniem przed napaścią Zbójcy. Rośliny stanowią naturalny parawan, kot po prostu śpi w ulubionym miejscu.