bezwarunkowo

Anielka dorastała a Kamila z coraz większym smutkiem patrzyła, jak  córka zmienia się w jej rywalkę i osobistego wroga. To, co podobało się matce, córka automatycznie negowała. Zasady poszły  kąt na rzecz patologicznych kłamstw, rozmowy zawsze kończyły się krzykiem a słowa „kocham cię” jeszcze niedawno wypowiadane z uśmiechem  teraz  rzucane były przez zaciśnięte zęby i nikt obcy już  w  rodzinną miłość by nie uwierzył.

Kamila nie kandydowała do tytułu najlepszej matki na świecie. Gdzieś zrobiła błąd i często się nad tym zastanawiała. Pewnie była zbyt pobłażliwa łatwo ulegając wszystkim zachciankom jedynaczki, ale co mogła zrobić, skoro tatuś pozwalał małej na wszystko twierdząc, że dzieciństwo pamięta się całe życie, musi więc być jak najlepsze. Nie ma się przecież co kłócić o bałaganiarstwo - rzucone byle jak ubrania,  pozostawione byle gdzie zabawki, książki, kubki i talerzyki – jeszcze się w życiu dość nasprząta.

 Kłótnie między nimi wyglądały coraz dziwniej bo były głównie kłótniami o rację, Anielka zakodowała gdzieś sobie regułę „moja racja jest najmojsza” i trzymała się tego zębami i pazurami.

Tym razem poszło o włosy. Dziewczynka miała piękne, długie, proste włosy, sięgające  pasa. Nosiła je czasem rozpuszczone, czasem czesała w kucyk, innym razem matka zaplatała jej francuski warkocz.

Kamila szyła lalkę dla córeczki przyjaciółki. Właśnie doszywała do głowy zabawną, żółtą, włóczkową  fryzurę. Lalka wyglądała jak słoneczko.

Anielka stanęła w drzwiach.

- Chcę sobie obciąć włosy.

Kamila odruchowo sięgnęła po nożyczki i roześmiała się na samą myśl, że córka mogłaby sama ciachnąć sobie warkocz.

- Śmiejesz się ze mnie jak do ciebie mówię! – Anielka już włączyła ten pełen pretensji wysoki, jęczący głosik.

- Nie śmieję się z ciebie córeczko. Jak sobie te włosy chcesz obciąć?

- Tak, zobacz – dziewczynka podsunęła matce gazetę z zaznaczonym   zdjęciem.

- Nie zgadzam się – spokojnie powiedziała Kamila. Nie zgadzam się, byś się tak oszpeciła. Jesteś śliczną dziewczyną, masz drobną buzię i z tą fryzurą będziesz wyglądać okropnie. Będą się z ciebie śmiali, włosy odrastają szybko ale to i tak będzie dla ciebie długo. Tata też się na pewno nie zgodzi.

Zdjęcie w gazecie przedstawiało dwudziestolatkę  z ostrzyżoną asymetrycznie grzywką, z wygolonymi bokami głowy. Za uszami smętnie zwisało kilka kolorowych kosmyków. W uszach modelki błyszczał rząd metalowych kółek, tak samo były ozdobione brwi.

- Wiedziałam, że się nie zgodzisz, a wszystkie dziewczyny tak chodzą!

- A ty nie będziesz bo ci na to nie pozwolę, wybierz coś innego.

Za kilka dni Anielka weszła do pokoju, gdzie ojciec siedział przy laptopie.

- Tatusiu, mama nie pozwala mi ściąć włosów a wszystkie dziewczynki noszą grzywkę, tatusiu, porozmawiasz z mamą i dasz mi na fryzjera?

- Porozmawiam.  Wyjął 50 zł i wręczył córce.

Co się dzieje z moją żoną, żeby się z dzieckiem kłócić o głupią grzywkę – pomyślał.

Kiedy Kamila wróciła z pracy, Anielka ryczała w swoim pokoju tak, że słychać było w całym mieszkaniu.

Co się stało? – zapytała męża, który siedział przy komputerze a zęby miał zaciśnięte tak mocno, że widać było zarys szczęki.

- Idź, zobacz, co zrobiła z włosami – warknął.

Fryzura Anielki wyglądała dokładnie tak, jak na pokazywanym zdjęciu. Tylko kolczyków brakło. Dziecko wyglądało jak oskubany kurczak.

Przytuliła córkę pocieszając, że włosy odrosną, że jest lato, wakacje, można nosić jakiś kapelusz a potem w szkole jakąś zabawną apaszkę, a za trzy miesiące się wyrówna i nie będzie śladu.

Dlaczego płaczesz? Przecież właśnie zrealizowałaś swoje marzenie. Ciesz się, masz to, co chciałaś.