opanowanie pilnie potrzebne

Gdybym zawsze była taka jak dziś od rana to nic, tylko na tory! Będzie długi tekst i nudny bo osobisty, można czytać w ramach pokuty za weekendowe pijaństwo.

Już ze dwa miesiące leży na wierzchu na regale jak wyrzut sumienia duża, biała koperta a w niej zdjęcia mojego biustu. Nie ma się co cieszyć, nie bawimy się z mężem w domowe porno i nie o tym będzie. Zdjęcia są rentgenowskie i trzeba je pokazywać przy kolejnym badaniu, dlatego tak leżą i czekają bo czas najwyższy.

Niedawno na potrzeby niebadania się wymyśliłam  dość karkołomną hipotezę, od tego w końcu jestem bajkopisarką. Otóż pewnego lata na świnoujskiej plaży użądliła mnie osa w prawą pierś w pobliżu pachy. O tym, jak bolało, nie ma co pisać ale ja sobie wymyśliłam, że po paru latach w tym miejscu właśnie z tego powodu urósł mi guz i narobił w moim życiu sporo zamieszania. Bo te osy to podłe stworzenia. No dobra, cierpliwy słuchacz dyplomatycznie powiedział – być może, ale skoro po usunięciu tego w prawej  w tej drugiej piersi pokazał się za jakiś czas taki sam guz to chyba już nie od podłej osy?

Tak czy siak wolałam zapomnieć o badaniu na całe trzy lata i wreszcie nadeszło, poza tym  zobowiązałam się w fotograciarni publicznie.

Poniedziałek rano – toaleta, prysznic, dezodorant, balsam i wróć – prysznic. Bo jak się robi mammografię to się nie używa dezodorantu. Jeszcze raz toaleta, brać stoperan, nie brać? Nie brać tylko lecieć bo autobus nie poczeka. Poleciałam bez parasola.

Kraków – znana pracownia, byłam tu wiele razy, mimo tego przeszłam całą uliczkę, na szczęście krótką, i nie znalazłam tej bramy. Może się przeprowadzili? Acha, dodam, że nie dzwoniłam wcześniej bo po co, gdyby nie można było zrobić prześwietlenia „prosto z ulicy” to się zapiszę na jakiś termin i już. Doszłam do Rynku, na kopercie ze starymi kliszami jest tylko nazwa firmy i zakres wykonywanych badań, i co robić? Telefon do przyjaciela, a jakże!

Przyjaciel zamontowany na stałe do komputera więc znalazł mi numer kamienicy mieszczącej pracownię. A rzeczywiście, jest. Ale się brama nie otwiera, o. Dzwonię więc domofonem raz i drugi i nic. Wreszcie widzę na bramie na wysokości oczu czytelną kartkę informującą, że w godzinach przyjęć brama jest stale otwarta. I co z tego, że jest napisane, jak się nie otwiera. Na kartce jest też numer telefonu, dzwonię więc. To numer stacjonarny, wybrałam z zerem, wybieram jeszcze raz. A w brzuchu rewolucja, choć nic nie jadłam.

Pani z recepcji odbiera i mówi, że można wchodzić. Wchodzę więc, było otwarte, nie wiem czemu się tak mocowałam z tą bramą. Podaję stare klisze, płacę (80zł) wchodzę i się rozbieram. Bluzka i biustonosz mokre, choć dziś jest chłodno.

Pani robi mi zdjęcia. Boli, pod koniec mam na piersiach czerwone plamy ale przecież nieraz bardziej cierpiałam a tym razem chce mi się płakać, nie krzyczeć czy jęczeć bo to nie tak boli, tylko żałośnie płakać. Na szczęście nie robię z siebie ofiary losu, ubieram się, dziękuję i wychodzę.

Na Plantach gwiżdże  mi torebka, to dzwoni jedna z blogerek. Czytała w fotograciarni i pyta, czy już byłam.  Rozmawiamy, aż wreszcie zauważam, że cały czas idę w deszczu bez parasola.

Wiecie co? Na takie badanie warto zabrać z sobą jakąś przyjazną duszę, choćby po to, by trafić do bramy.