nie pomoże puder, róż, kiedy gęba stara już!

Z żalem stwierdzam, że się starzeję i mnie to wkurza jak nie wiem co. Rozumiem, że każdy kiedyś będzie stary jeśli tylko uda się mu przeżyć wiek średni i w zasadzie wolę być brzydką, starą zrzędą niż młodą nieboszczką, ale i tak się wkurzam.

Młodość minęła mi na intensywnej eksploatacji ciała czyli ciężkiej pracy fizycznej i kompletnym lekceważeniu przestróg typu „noś czapkę” czy „jedz przynajmniej raz dziennie coś ciepłego”. Nie mogłam pojąć, po co starzy ludzie wstają o piątej rano jeśli nie muszą i jak można chodzić spać o dwudziestej. Zdarzało mi się nieraz przebalować noc i rano iść do pracy na całą dniówkę a po pracy przespać się chwilę i znów szykować się na wieczorną imprezę.

Nie wiedziałam, co to jest nadwaga, przeciwnie, byłam chuda jak szczapa i długo ważyłam 48 kg. Od marca do października smażyłam się na słońcu, na śniadanie piłam kawę, na obiad jadłam schabowe  a na kolację ciasto z czekoladą. Warzywa i owoce też jadłam – z warzyw ziemniaki a owoce z syropu z bitą śmietaną. No dobra, trochę przesadziłam, ale niewiele.

O piciu, paleniu i graniu w karty pisałam nieraz to się nie będę powtarzać. Do lekarzy chodziłam, a jakże. Miałam wszak dziecko, które wymagało szczepień, czasem, jak to dziecko, zachorowało na to czy tamto, więc przychodnie obce mi nie były. Raz do roku z bekiem zmuszałam się i szłam do dentystów, którzy skutecznie rujnowali mi zęby. Czasem szłam również do ginekologa, innych specjalistów nie znałam. Po czterdziestce poznałam weteryniarzy ale to się nie liczy. A, przypomniałam sobie, miałam parę razy gips na rękach i nogach ale to się dobrze kończyło – gips z nogi i koniec znajomości z lekarzem.

Kondycję wyrabiałam sobie noszeniem wody i węgla,  bieganiem na obcasach do autobusu, pchaniem samochodu, który się wiecznie psuł, odwalaniem ton śniegu z podjazdu i staniem przy taśmie.

Zaczęło się jakoś po czterdziestce. Dotkliwe bóle stawów i kręgosłupa doprowadzały mnie do szału na przemian z całkowitym zniechęceniem do życia. Długo trwało, zanim pojęłam – koniec z ciężką robotą. Opalanie przestało mnie cieszyć, gdy kilka razy zdarzyło mi się zasłabnąć na słońcu.
 Oślepłam, z początku udawałam, że ten drobniutki druk na ulotkach napisany jest po łacinie, aż w zeszłym roku sprawiłam sobie okulary do czytania. 
Osiwiałam! Osiwiałam, a moja twarz pokryła się zmarszczkami. Mogłabym jeszcze jakiś czas walczyć, ale trzymam się zasady, że moje zmarszczki są dowodem na udane życie erotyczne.

 Nie przetańczę już całej nocy i nie wypiję więcej niż dwa drinki, zresztą po co skoro po małej szklance piwa jestem pijana w sztok. Po 7 km spacerze bez odpoczynku jestem zmęczona, tak samo zresztą, jak męczą mnie zwykłe domowe prace - umyję podłogi, ugotuję obiad,  przy okazji zrobię jakieś ciasto, posprzątam kuchnię i okazuje się, że mi spuchły stopy jak kobiecie w ciąży, zgroza.  

Mogłabym udawać, że nic się nie zmieniło, bo jeszcze to udawanie nie byłoby trudne. Więcej dbałości o ciało, staranność w ubiorze, odpowiedni makijaż. Do operacji plastycznych nie przekona mnie nikt bo się boję bólu i powikłań i szkoda by mi było na nie pieniędzy. Nie jest źle, nie biorę przecież żadnych stałych leków, nie odbiło mi i nie rekompensuję sobie utraty młodości drogimi kosmetykami, nie zamierzam też siedzieć do końca życia przy kaloryferze i czekać na śmierć. Przeciwnie, nie czekam, aż się cokolwiek samo zdarzy, jeśli mam okazję coś robić, to robię to, aby zobaczyć, jak to jest. Na razie sięgam po to, co legalne, ale kto wie.

To o co się wkurzam? O to, że nie mogę przejść 10 km bez odpoczynku, że nie przetańczę całej nocy, że mi się czasem kręci w głowie i muszę uważać na to, co na talerzu. A co jest dobrego w starzeniu? Ha! Niech mi ktoś powie, że jestem stara i brzydka. No, ale cuda, o co mam się obrażać? Na pięćdziesiąte urodziny kupię sobie buty na niskim obcasie i czapkę na zimę.

 Mam znajomą, osiemdziesięcioletnią kobietę,  mieszkającą  na szczycie góry. Ta pani, aby zrobić zakupy, musi zejść stromą ścieżką dwa km. Potem z zakupami musi oczywiście iść z powrotem i się denerwuje, bo więcej niż 10 kg już nie wyniesie. Jaki się człowiek  zrobił słaby!