co ma człowiek nocą w głowie

Czasem miewałam koszmarne sny. Budziłam się spłakana albo z krzykiem i siedziałam na łóżku, by nie zasnąć i nie mieć kolejnego odcinka o tym samym.  Te sny się powtarzały przez kilka lat. W pierwszym z nich uciekałam z dzieckiem w ramionach i ta ucieczka, jak to we śnie, była niesamowicie ciężka. Brnęłam w wodzie, wspinałam się po śliskiej, omszałej skale, zapadałam się pod ziemię a gonili mnie nieznani bandyci chcąc mnie zabić, na szczęście nigdy mnie nie dogonili, budziłam się wcześniej a sen przestał się powtarzać.

Powtarzającym się koszmarem był sen o hotelu. Doba się kończyła, miałam się wyprowadzić i nie mogłam z tego hotelu wyjść, bo gdziekolwiek poszłam, nie było drzwi. Schody kończyły się ścianą, winda zawoziła mnie z powrotem na to samo piętro albo do piwnicy, gdzie znów była ściana i schody w górę.

Nie zawsze miałam koszmary. Od wielu lat śni mi się dziwna podróż. Płynę w górę rzeki, po obu stronach na brzegach jest bujna roślinność, ta zieleń jest niesamowicie intensywna. Woda w rzece jest czysta a ja leżę na nagrzanych deskach, czuję zapach lasu, słyszę plusk wody, jest dobrze.

Dziś obudziłam się ze złością bo pisałam klasówkę z matematyki, całe szczęście, że tylko we śnie. Pisałam ją w szkole podstawowej, nie widziałam  zadań na tablicy i chciałam wyjść z ławki, by podejść bliżej i je odpisać. Dostałam za to dwóję do dziennika. Wobec tego usiłowałam odpisać zadania od chłopaka siedzącego za mną i dostałam drugą dwóję. Wreszcie klasówka się skończyła a ja dostałam trzecią dwóję bo nie rozwiązałam ani jednego zadania. Nauczycielka się ze mnie wyśmiewała a ja trzasnęłam tym zeszytem o ławkę i krzyknęłam – odczep się wreszcie, ja już dawno zdałam maturę!