o dwóch takich, co rąbali drewno, czyli masakra mechaniczną siekierą

Dziadek Edek jest taki stary, że z pewnością spalił w piecu połowę okolicznego lasu i nie ma śmiechu i niedowierzania, jak mówię, że spalił to spalił. Bo u dziadka nie ma innego źródła ciepła tylko piec opalany drewnem, więc żeby było ciepło to trzeba drewna, żeby ugotować zupę to trzeba drewna i żeby się wykąpać to trzeba jeszcze więcej tego drewna. Ej no, nie w wiórach i trocinach się kąpią tylko wodę trzeba grzać. 

Czy to w zimie czy to w lecie, choć w zimie więcej bo jak zgaśnie pod kuchnią to zimno wszędzie jak nie wiem co.  Na szczęście dziadek mieszka w lesie to nie ma po to drewno daleko ale i tak trzeba je przecież ściąć, przywlec, wysuszyć, pociąć, porąbać i dopiero wtedy można je puszczać z dymem. Takie drewno jest uniwersalne, bo można nim ubić kotlety, zamieszać zupę, utłuc ziemniaki a na końcu zagrzać nim wodę na zmywanie naczyń. Dobra, żartuję. 

Dziadek rżnąć i rąbać lubił zawsze, na tej robocie się zna jak mało kto w okolicy, miastowi maja fitness i gimnastykę rehabilitacyjną a on ma rąbanie. Pewnego razu jednak dwóch harcerzy – niedowiarków, w ramach akcji „pomagamy bobrom tępić las” (pamiętacie wcześniejszą akcję „tępiąc bobry chronisz lasy”) lebiegi jeden z drugim, postanowili dziadkowi pomóc nie wierząc, że można machać siekierą mając lat  osiemdziesiąt. Mało tego – lebiegi jedne uznali, że siekiera to narzędzie przestarzałe i czas na zmiany – dlatego przytaskali do dziadka siekierę mechaniczną.

Dziadek się na to brzydko patrzył bo akurat klocki były sękate i do łupania się nie nadawały ale któż by  dziadka słuchał? 

 Jak huknęło, jak łupnęło, dziadek-prorok przewidział dokładnie - i oto poległ harcerz trafiony w czoło zalany krwią koło pniaka, a drugi druh  wyciągnął zza pasa nóż fiński, nie, nie żeby dobić druha bo się za głośno drze i płoszy jastrzębie i małe liski, nie, chciał tylko urżnąć kawał szmaty dla zatamowania krwi ale ludzie kochani, teraz te dzieci mają na sobie koszulki z łyżwą za dwieście pięćdziesiąt złotych to jak to rżnąć? Ja bym chyba zawinęła  odrąbaną  rękę mchem i paprocią! Gdybym naturalnie padła gdzieś przez przypadek rąbnięta.  

Nie ma żartów bo krew się leje a ten drugi druh przyboczny pokazuje  znów ten nóż fiński bo nie wie, czy rżnąć czy nie. Nie tętnice, ludzie, no, pisałam przecież, koszulkę! Ale krew trzeba tamować, babka mdleje zamiast śpiewać „rozszumiały się wierzby płaczące” i okręcać młodemu powstańcowi  głowę podartym na pasy prześcieradłem i robić zdjęcia, macie pojęcie jakie byłoby piękne zdjęcie na demotywatory –  pniak, ta siekiera i podpis – ten to ma przerąbane! No ale nikt o tym nie pomyślał tylko zadzwonili po karetkę. Skończyło się założeniem zgrabnych szwów a zdjęcia to nawet rentgenowskiego nie zrobili! 

A mogło być tak romantycznie!