takie święta

Zamiast wstępu całkowicie nie na temat pytanie - czy piszący na Onecie zastanawiali się, jak to jest - publikować się tam prawie nie da, blogi się nie otwierają, chyba, że ktoś z uporem maniaka będzie przez pół godziny odświeżał, komentarze nie wchodzą, lista postów jest pusta, blog przeważnie nie istnieje ale za to reklamy wchodzą tam bezbłędnie, blogi wyglądają jak słupy ogłoszeniowe! Nie znam się na tym, ale czy to nie w tym problem właśnie?

Zamierzałam opublikować refleksje świąteczne tam, ale pokazał mi się komunikat, że mojemu blogowi nic nie jest. Tekstu też nie ma, wrzucam więc tu, ciekawa, jak tam z tym u Was.

W tym roku życzyłam wszystkim spędzenia świąt tak, jak lubią.

Wspominam dziś nasze święta i zastanawiam się, które z nich były najlepsze.

Były święta pełne gości, przyjeżdżali w sobotę rano i zostawali aż do wtorku. W domu panowało zamieszanie, kolejki do łazienki, jedzenie na stołach dokładane w razie potrzeby, nic na siłę, każdy je co lubi a jak ma dietę to nie je, jego sprawa. Dzieci goniły się do późnych godzin po całym domu a potem spały pokotem w jednym pokoju na poukładanych na podłodze materacach. Dorośli nie spali prawie wcale, spędzając czas na rozmowach aż po świt. Byliśmy młodzi! To się już nie wróci.

Były święta oficjalne, z obiadem na kilkanaście osób i obowiązkowym poobiednim spacerem po okolicy. Dużo wysiłku, kilka dni przygotowań i na koniec znów zmywanie i sprzątanie. Co mnie najbardziej cieszyło? Poczucie dobrze spełnionego obowiązku – wszystko się udało, każdy miał to, co lubił, dom błyszczał, dziecko siedziało grzecznie przy stole w eleganckiej koszuli, ja padałam ze zmęczenia i nawet nie chciało mi się zjeść kawałka ciasta. Byłam głupia. To się już nie wróci.

Raz wykupiliśmy sobie pobyt świąteczny w górach. Było spokojnie, miło, wesoło, odpoczęliśmy i nawet mi się podobało po tych wcześniejszych doświadczeniach ale i tak czułam się obco, niepewnie, niepotrzebna w tym miejscu.

Od kilku lat spędzamy święta  skromnie i tylko z tymi, którzy chcą być z nami i z którymi my chcemy być. Nie ma „wypada” i „trzeba”. Nie zwracamy uwagi na ilość potraw i błysk szyb w oknach, nie patrzymy na dekoracje półmisków i kolor obrusa. Kto chce się przespać to nie siedzi przy stole tylko się idzie zdrzemnąć i nikogo się za to nie potępia. Można oglądać telewizję ale się tego nie musi robić. Można jechać do kościoła, można zostać w domu.  Jest trochę bardziej uroczyście ale nie musi być. Samo się robi świątecznie, niewiele musimy, za to więcej chcemy. Dlatego mamy tulipany i rzeżuchę ale nie mamy plastikowych baranków. Pijemy wino do obiadu ale nikt nie podnosi kieliszków z wódką na komendę. Jemy mazurek czekoladowy, przeglądamy książki, zaległe filmy i karmimy zakazanymi potrawami koty.

Takie święta lubię najbardziej.