między sąsiadami

Do mojego ogrodu przychodzą kury od sąsiada z dołu, przez siatkę cholery przefruwają i drą pazurami co popadnie. A już się pokazały przebiśniegi i narcyzy wyłażą, i krokusy, więc staram się te kury wyganiać bo mi szkoda kwiatów. Wygląda to dość komicznie bo rzucam w nie czym popadnie, butami również, a one po chwili znów przyłażą. 

Nie lubię żadnego ptactwa, wiele lat temu ścięłam przy samej ziemi dzikie wino bo ganek był osrany z góry na dół, potem przygarnęłam pierwszego kota i się panoszenie ptactwa skończyło, za to koty obsikują dookoła posesję.

Sąsiad, ten mieszkający z boku, widząc, jak zbieram buty, którymi rzucałam w kury (no gdzie trafię adidasem w kurę z dwudziestu metrów) wyszedł na swój taras pogwarzyć. U nich ozdobnych roślin jest o wiele więcej, ma przepiękne rabaty kwiatowe i też się napowietrzania gleby kurzymi pazurami obawia.

Sąsiad ma tylko jedną kociczkę, wysterylizowaną, ale po jego posesji grasuje banda kotów, chyba jest ich więcej niż u nas bo u nas porządku pilnuje Biały Kot czyli Zbójca - dawno już Białym Kotem nie jest, wygląda jak mop do mycia zewnętrznych schodów. 

Sąsiad, właściciel tej ślicznej małej czarnej zagaduje mnie o  kury, zastanawiając się, czy może mają dziurę w siatce. Ja się wstydzę swojej akcji z butami i tłumaczę, że siatka dobra tylko kury wścibskie i jak dla nich ogrodzenie za niskie to powinny być zamykane do klatki, trudno, ja ich na swojej posesji nie chcę widzieć i wreszcie kiedyś pójdę na dół - mówię bez przekonania w głosie.

Sąsiad się tylko śmieje bo wie dobrze, że nie pójdę i żali się na  obce koty, które mu obsikały drzwi wejściowe i smród jest straszny. 

- No tak, znów się tłumaczę - nasz  Kiciulek jest wykastrowany i to na pewno nie on a wszystkich obcych kotów przecież nie wykastrujemy. To na pewno ten wielki bury, albo ten z czarnym łbem.

-A jeszcze taki bury z białym przychodzi - sąsiad się zastanawia, czyj on i ja z ulgą mówię, że takiego to nawet nie widuję. 

- I taki młody, prawie całkiem biały też!

Tego się nie wyprę bo go gdzieś tu nawet na zdjęciu mam a nie wiem, kto na blog zagląda, więc mówię, że widuję czasem ale przeganiam.

Wreszcie słyszymy jeszcze jedną sąsiadkę - koty wystrzelać, kury na rosół, a ludzi do Kobierzyna!
(W Kobierzynie mieścił się najbliższy szpital dla chorych psychicznie)

Dzięki doskonałej akustyce wybuchamy wszyscy śmiechem mając świadomość, że zawsze znajdzie się coś, co któremuś z nas będzie przeszkadzało. Dodam, że tę świadomość mamy od zawsze i dlatego  nikt z nikim nie jest skłócony, choć w ramiona z miłości też sobie nie padamy. Jest zwyczajnie, spokojnie, i nie ma się co bić o to te parę kur, kilka kotów i dym z komina.