jest o czym opowiadać

Bożeny się wszyscy bali bo jak wrzasnęła, jak zaklęła, to nie wiadomo było, czy nie zdzieli szmatą przez plecy. Podejrzewali, że niejednego zdzieliła, ale kto się przyzna? Miała wprawę, bo chłop pijak a też się jej bał, raz czy dwa jak się postawił to złapała z kuchni garnek z gorącą zupą  chciała na niego chlusnąć,  wiadomo czy taka rozdarta baba chluśnie czy nie? Bał się i więcej się nie stawiał. Potem mówiła w pracy, że na pewno by nie wylała porządnej zupy na pijanego głupka, jeszcze czego,  oskrobała się marchwi, nakroiła kapusty, pilnowała boczku, żeby nie spalić to przecież tyle dobra by nie zmarnowała. Ale gdyby pod ręką był czajnik z wodą to by się nie zastanawiała. 

Z pijakiem życie łatwe nie jest, nie mogła na niego liczyć nigdy ale nie rozwodzili się, mieszkali w jednym domu, dzieci rosły i one z ojcem też się nie liczyły. Bardziej polegały na Tadeuszu, kochanku Bożeny, który pomagał im od czasu do czasu. A to zapłacił za wycieczkę, a to kupił telewizor czy  dał na prawo jazdy. Układ był bardzo dziwny ale po paru latach wszyscy się jakoś do tego przyzwyczaili.

Bożena wyjeżdżała z kochankiem na kilkudniowe wypady w góry i nad morze, opowiadała o tym w pracy bez skrępowania. Co to były za imprezy, co oni wtedy wyczyniali, jak się bawili! Tadeuszowi też odpowiadał taki układ – seks bez zobowiązań, wspólne wyjazdy, zabawa i rozrywka. Tak to trwało wiele lat, aż Bożena się rozchorowała. Największym ciosem było dla niej odejście Tadeusza, któremu chora starzejąca się kochanka nie była już potrzebna.  Wyszła z choroby i mówi – nie żałuję tego życia, co użyłam, to moje, a ty, Marysiu, co w swym życiu użyłaś? Nic, tylko praca, dom, dzieci, i już niedługo obydwie będziemy na emeryturze, i co będziemy wspominać na stare lata?

Marysia rzeczywiście nie ma czego wspominać, praca na zmiany z kilkumiesięcznymi przerwami na urlopy macierzyńskie, budowa domu, harówka na gospodarstwie, oszczędzanie, żeby wykształcić dzieci. Wspomina dwudziestą piątą rocznicę ślubu, dostała wtedy od męża komplet – srebrne kolczyki i naszyjnik do kompletu, jej pierwsza w życiu biżuteria. Wspomina zaproszenie do szkoły na zakończenie roku. Dostała wtedy list pochwalny za sukcesy Bliźniąt, a przecież to Bliźnięta kończyły szkołę i to ich zasługa, że najlepiej, no bo czyja? Marysia nie miała czasu z nimi siedzieć, same z siebie takie zdolne. Tak mówi, a szczęście ją wtedy rozpierało i nawet nie kryła łez wzruszenia.

Wspomina babcię i ciocię, które dożyły pięknego wieku w domu i choć ludzie kiwali głowami mówiąc, że Marysia za dużo na siebie bierze i powinna je oddać, to Marysia nie dała sobie powiedzieć co powinna, bo człowieka się nie oddaje jak się zepsuje albo mu się kończy data ważności.

Zobacz, tu, w tym miejscu, zaraz za gankiem na tym trawniku Bliźnięta uczyły się chodzić. Pamiętam jak dziś – stawiały dwa-trzy kroczki i bęc na pupę, a Dorotka, starsza o trzy lata od nich, dała Sabince kawałek jabłka. I tak się kokosiły aż Sabinka zakrztusiła się i ja wówczas złapałam ją i nie zastanawiając się wytrzepałam z niej to jabłko. Nigdy w życiu nie zapomnę tego strachu i tej ulgi potem, jak złapała oddech. Jaka byłam wtedy szczęśliwa.

No, Marysiu, to masz co wspominać na stare lata!