żegnaj Piotrusiu

Dotychczas nikt nie zadał pytania, dlaczego Krysia i Rysiu nie mają dzieci. Bardzo to dobrze świadczy o czytelnikach, raz tylko napisałam – „dzieci nie mają, tak wyszło” – i to musiało Wam wystarczyć.

Był to czas, gdy w aptece nie było testów ciążowych a o ciąży mówiło się rodzinie dopiero koło trzeciego miesiąca. Krysia powiedziała Ryśkowi wcześniej, choć u lekarza nie była to przecież czuła swój odmienny stan. Rysiek był uszczęśliwiony ale i wystraszony. Niby nie miał się czym martwić, Krysia była zdrową kobietą, dbała o siebie i przecież ciąża to nie choroba, a jednak się bał. Słyszał kiedyś opowieść, że przy porodzie kobieta może umrzeć, to niech nikt nie mówi, że ciąża to nic takiego!

Wszystko było dobrze, wyniki badań prawidłowe, Krysia nie miała humorów i kaprysów, przeciwnie, promieniała tym charakterystycznym blaskiem szczęśliwych matek i  gromadziła powolutku wyprawkę.

W dziewiętnastym tygodniu ciąży z silnym krwotokiem trafiła do szpitala i niewiele brakowało, a umarłaby. Leżała nieprzytomna a Rysiek szalał. Nie tylko z rozpaczy. Rysiek szalał z wściekłości, bo chciał godnie pochować swoje dziecko, a nikt mu jego dziecka nie chciał wydać. Lekarz powiedział mu wprost – tego panu nikt nie pochowa! „Tego” czyli płodu, odpadu medycznego? I dodał jeszcze, że nawet nie wie, jak mu „to” ma dać,  w słoiku?

Nie było i nie ma w naszym kraju sklepów z bronią i całe szczęście, bo Rysiek był wówczas gotów zastrzelić nie tylko tego lekarza. Księdza, który nie chciał się zgodzić na pochówek dziecka  w rodzinnym grobie również by zastrzelił. Zamiast broni  miał inne argumenty – oszczędności.  Na oddział, gdzie leżała Krysia, nawet nie wchodził bez prezentów dla położnych i bez kopert dla lekarza.

W pewne mroczne popołudnie ksiądz, przekonany kopertą pokropił na progu kaplicy maleńką białą trumienkę a grabarz pochował ją w rodzinnym grobie.

Kiedy Krysia wróciła do domu, rodzina nie wiedziała, jak się zachować. Bo Krysia była dziwna. Siedziała przy stole, a po chwili od niego wstawała, zaglądała do pokoju przez uchylone drzwi, mówiła ciszej, uciszała też innych. Dużo spała, mało jadła. Nasłuchiwała, szukała, była jak nieobecna. 

W pewien dzień Rysiek zabrał żonę na cmentarz. Na rodzinnym grobie przymocowana była tabliczka. Na tabliczce napis – Piotruś. Nic więcej. Zapalili znicze, płakali długo a potem pożegnali się z Piotrusiem, wrócili do domu i jeszcze przez wiele miesięcy byli w żałobie, choć każdy kolejny dzień stawał się łatwiejszym do przeżycia.