coraz trudniej uwierzyć

Nie mogę przestać myśleć o tym, o czym wszyscy mówią. Malutkie, półroczne dzieciątko nie żyje. Cała Polska mówi o tym od wielu dni to nie będę tu kopiować wiadomości. Rozmawiamy o tym w domu bo ja problem muszę „przegadać” albo „wypisać”. Albo jedno i drugie. 

Nie za dobra matka ze mnie była, cudem mi się chyba udało to moje dziecko wychować jako tako. Ale wiem na pewno, co mogłabym zrobić dla dziecka. Nie jeść i nie spać to normalne, wszystkie tak mamy, bo kochane mamusie, na to nie ma czasu przy niemowlęciu do lat pięciu, proste. Do kotów wstaję to do dziecka bym nie wstawała?

Chłop ma do mnie świętą cierpliwość, bo jak mówię, że gdyby mi na przykład jakiś nawiedzony lekarz kazał poświęcić męża ukochanego jedynego i wytoczyć mu całą krew dla dziecka to bym to zrobiła, sobie zresztą też.

Zrozumcie, ja wszystko wyolbrzymiam i stąd te przykłady. Na nasze szczęście dziecko już dorosłe (cudem) to się ciąć nie musimy. Koniec żartów, będzie teraz poważnie.

Tak raz za razem czuję się bardzo boleśnie oszukana. Całym sercem pragnęłam, by to dziecko odnalazło się zdrowe i szczęśliwie wróciło do rodziców. Niedawno pisałam, że wierzę w ludzi. Wierzę, nie straciłam tej wiary, ale ta ufność się wyczerpuje. Dziś ktoś zadał mi pytanie – to co zrobić, by takie rzeczy nie miały miejsca? Nic, nic się nie da zrobić. Można się tylko uważniej rozglądać.