te wstrętne kalorie

Długo nie miałam pojęcia, że jedzenie można przeliczać na kalorie, dopiero w średniej szkole miałam taki przedmiot „zasady żywienia” i tam należało się nauczyć regułki i tego przeliczania też, potem znów zapomniałam a raczej pamiętałam tyle, że to coś, za co Marta dostała dwóję. Ja nie byłam z tego pytana bo pewnie byłoby to samo.

To się wydaje nie do uwierzenia, ale w tamtych czasach żadna z moich koleżanek się nie odchudzała i nie była też żadna gruba, jadłyśmy wszystko co było nie zastanawiając się, ile to kalorii albo czy ma witaminy bo przecież ani kalorii ani witamin nie widać to nad czym się zastanawiać.

Pod koniec ciąży ważyłam 63 kg i wydawało mi się, że jestem gruba jak słoń ale nie przejmowałam się tym bo przecież byłam w ciąży.  Jadłam na okrągło biały ser, jajka  i kotlety mielone, nie dlatego, że mi ktoś kazał, czułam taką potrzebę i tym się kierowałam.

Lubię gotować i piec i zawsze było w domu jakieś ciasto, nawet jak nie miałam piekarnika to piekłam w takim okrągłym prodiżu. Ciasta na niedzielę były z kremem, z czekoladą, z bitą śmietaną, prawdziwą, ubijaną ze śmietanki 30%, nie żadne śnieżki czy puszki.

Raz w życiu kupiłam jakieś kluski czy pierogi w samochodzie, który rozwozi  gotowe mrożone jedzenie (ma ten samochód taki charakterystyczny sygnał) i po ugotowaniu wywaliłam je na kompost bo miały smak inny, niż oczekiwałam. Nigdy nie było w domu sosów ze słoika, puszek, torebek i  jedzenia w proszku. 

Przyznam się – w tym roku będąc w Gdańsku po skończonym forum miałam jeszcze dwie godziny do odjazdu pociągu, z hotelu byłam wymeldowana więc nie zostało nic tylko bagaż w rękę i na dworzec. Aby coś zjeść przed podróżą, poszłam do sieciówki, bo gdzie indziej z bagażem. Nie chodzi o to, co jadłam, ja się tam nawet nie umiałam zachować, co za dzicz ze mnie. Przyglądałam się, wróć, gapiłam się na innych ludzi bo nie wiedziałam nawet jak się tam coś zamawia, odbiera, czy i gdzie są sztućce itd. No ale szczęśliwie mam to doświadczenie za sobą, już wiem, jak tam jest.

Kilka lat temu przestałam piec te kaloryczne ciasta. Zauważcie, nie piszę już „pyszne” tylko kaloryczne. Zastąpiłam je lekkim ciastem z owocami. Przestałam też gotować kluski, kopytka, smażyć placki ziemniaczane, wlewać do zupy śmietanę, kupować boczek i przetapiać go na skwareczki do posypywania ruskich pierogów.

Nie lubię tej zdrowszej kuchni i wkurzam się czytając, że owoce też należy ograniczać bo owoce to cukier i od owoców się tyje więc są niezdrowe. Czyli przez trzydzieści lat trułam rodzinę ale za to jacy byliśmy szczęśliwi, nie wiedząc, co to kalorie!

Acha, żeby nie było – razem z mężem ważymy pewnie ze 130 kg.
Dopisane - ej no, to nie ja jestem tą grubszą częścią!