z cyklu - gry rodzinne

W wątkach biograficznych ukazuję Wam moją rodzinę, pisząc o niej nie zawsze najlepiej. Bo nie zawsze było najlepiej – była bieda i w tej biedzie musieliśmy żyć tak, aby to życie było znośne. Trzeba wielu lat, by pewne rzeczy zrozumieć a nawet się z nich śmiać a przede wszystkim nabrać dystansu i nie mieć tego, co się działo, nikomu za złe, bo każdy ma swój rozum i żyje się tu i teraz, a tego, co było, dawno nie ma i się nie wróci. 

Długo zastanawiałam się, skąd znam całe zwroty po niemiecku i słówka z łaciny skoro nigdy się tych języków nie uczyłam. Zaczynałam nawet wierzyć w reinkarnację albo opętanie, a wytłumaczenie jest proste.  Kiedy  miałam osiem lat, jedna z moich sióstr chodziła do liceum i uczyła się na głos a ja uczyłam się wraz z nią. Nie tylko ja, nie było innego sposobu, potem ja też się tak uczyłam – żeby cokolwiek zapamiętać, powtarzałam wszystko na głos i dlatego moja najmłodsza siostra umie wyrecytować z pamięci te wszystkie długachne wiersze, których uczyłam się na konkursy recytatorskie. Gorzej było z zadaniami pisemnymi, bo wystarczyło na chwilkę zostawić zeszyt na wierzchu i już w zeszycie niewidzialne łapki rysowały misie, lalusie albo kwiatuszki. Moim nauczycielom z podstawówki najserdeczniej dziękuję za wyrozumiałość bo doskonale pamiętam wstyd i upokorzenie, kiedy musiałam się tłumaczyć, dlaczego pod schematem czy mapką mam namalowane choinki i domki. Nigdy mi żaden nauczyciel nie postawił za to dwói, przeciwnie, mówili mi, abym się tym tak nie przejmowała, oni wiedzą, że to nie ja. Mamie nie można było się skarżyć, bo mając za dużo obowiązków mówiła po prostu – to sobie pilnuj!

Dotarłam wreszcie do miejsca, skąd zamierzam kontynuować historię związaną z wielbicielami. Nie zawsze przecież te spotkania odbywały się przy muzyce i nie zawsze była akcja, jak to ładnie nazwała czytelniczka „taniec z siostrami”. Były w kalendarzu na szczęście okresy, gdzie grać i tańczyć nie wolno było.  Nie wiem, czym się wtedy młodzież zajmowała i nawet nie chcę wiedzieć, jednak jeden z tych chłopaków złamał serce mojej siostrze i pamiętamy mu to do dziś, wszystkie!

Siostra jeszcze nie chodziła do szkoły, była więc małym dzieckiem i jak to dziecko, ciekawska jak kot.  Wszyscy wiedzieli, że mała maniacko rysuje gdzie popadnie i czym się da i wystarczy jej dać kartkę i kredki i będzie spokój aż się jej skończy kartka albo połamią kredki. Kiedy nie rysowała, bezustannie wtrącała się do wszystkiego i domagała się uwagi. Pewnego dnia jeden z wielbicieli przyniósł specjalnie dla niej zeszyt i czterokolorowy długopis. Mała miała mu za to za każdym razem dostarczać jeden rysunek. Uszczęśliwione dziecko rysowało najpiękniej jak umiało, a wielbiciel chował te rysunki do wewnętrznej kieszonki kurtki.  Ile było płaczu i krzyku, gdy mała pewnego dnia znalazła te rysunki wyrzucone w lesie! Do dziś go za to nienawidzimy, o!