znów o tych kotach

Muszę napisać znów o tych kotach bo zapomnę, bo one zachowują się tak tylko jesienią. Jedyny legalny kot czyli Kiciulek pozbawiony imienia przez trolla, pozbawiony kocich klejnotów przez weterynarza, pozbawiony górnego kła nie wiadomo przez co jest prześladowany przez wszystkie koty w okolicy i wreszcie doszło do tego, że uciekł do sąsiada. Ja go szukałam jak ta głupia, dlatego boli mnie gardło bo kto to widział chodzić w samej piżamie po okolicy i teatralnym szeptem nawoływać – kotku kotku do domu!

Nie przyszedł, no to po kocie. Rano znów wyszłam się rozejrzeć a ta łajza leży w słońcu na schodach u sąsiada, patrzy się na mnie, miauczy ale nie idzie do domu. Musiałam po dziadygę iść.

Biały Kot zakończył już letnie włóczęgi i nadrabia powinności kota domowego,  czyli zagląda mi w oczy, ładuje się na kolana, ociera policzkami o nogi a w ogrodzie chodzi za mną i kładzie się do góry brzuszkiem, żeby go drapać pod brodą. Jestem cała zaznaczona tym kotem, nie żebym śmierdziała tak jak koty znaczą, ale dla małego to wystarczy.

Dziś po południu wyglądało to tak – obydwa są ciekawe, co się przyniosło do domu, ale mały wbiega do kuchni i obserwuje nas spod stołu a duży jak zwykle wskakuje do kartonika i czeka cierpliwie. Jak się mały zapomni i zeskoczy z krzesła to niestety, pogoń i łomot. A wielki jest wielbicielem pudełek. Wystarczy przynieść do domu zakupy w kartoniku i już kot wskakuje do środka. Na kartonikach powinny być napisy – uniwersalna pułapka na koty!