znów o tych kotach

Koty przypomniały sobie, że nadchodzi dla kota ciężki czas czyli zima. Czyli tak – leżenie na łóżku, jedzenie, leżenie na grzejniku albo na krześle albo na człowieku, jedzenie, pięciominutowe wyjście na pole i powrót bo zimno w łapki, jedzenie i od czasu do czasu sprawdzanie nocą czy człowiek czuwa, bo w nocy ktoś czuwać musi więc człowieka trzeba budzić. Można jeszcze bawić się nakrętką waląc nią o panele o drugiej w nocy albo wskakiwać na akwarium i straszyć ryby. Bo woda dla kotów jest w miseczce zmieniana codziennie więc nie można się jej napić, taka wstrętna, a ta w akwarium pyszna.

Biały kot przychodzi rankiem, kiedy piszę i wskakuje mi na kolana. Dodam, że rano piszę taka prosto z łóżka, jak kończę to się dopiero idę myć i ubierać, więc piżama i tak do prania. Kot przychodzi bowiem prosto z pola mokry od rosy. Nie mieści mi się na kolanach więc kręci się, bo pól kota zwisa z jednej strony i jest obawa, że  zjedzie, przecież zadek koci jest cięższy niż łeb. Kot przebiera łapami wbijając mi w uda pazury, niby nie boli, ale czuję te ukłucia. Mruczy, ociera pyszczek o moje ręce, podstawia się do głaskania. Sprawdzam przy okazji, czy jest cały i zdrowy, to doskonała okazja, potem by się oburzał i wyrywał, bo kto to widział zaglądać kotu do uszu i pod brodę.

Wreszcie biorę go,  zanoszę do kuchni i pokazuję – masz pełno w miseczce. Ale kot wolałby mięso, prawdziwe, surowe! To sobie złap! Ale kot woli bez futra i bez piór!

Wreszcie przekonany, zanurza pyszczek w misce i zasysa jedzenie. Latem jadły niewiele, przynajmniej w domu, Kiciul na pewno jest dokarmiany przez sąsiadkę – kociarę więc robi się wybredny, natomiast Biały Kot żre, jakby miała nadejść zima stulecia, już to po nim widać, gromadzi zapasy. Zobaczycie, za miesiąc obydwa będą wyglądać jak futrzane piłki.

Kończę, bo kot na kolanach i pełno kłaków na klawiaturze!