na grzyby

W mojej rodzinie jadło się takie grzyby, które dla obcych z pewnością byłyby trujące. Teraz bym ich z pewnością nie tknęła. Może nie śmiertelnie, ale ciężką chorobą by się to pewnie skończyło. Tata miał atlas grzybów i pamiętam, że przy wielu grafikach widniała adnotacja „niejadalny”, „trujący” a tylko przy dwóch albo trzech było „śmiertelnie trujący”. Nazw tych grzybów oczywiście nie pamiętam, doskonale natomiast pamiętam ich wygląd, smak i sposób przyrządzania. 

Takie biele na przykład – biel był biały, miał pod spodem blaszki a po przełamaniu wydzielał biały piekący sok. Piekło się go na blasze i jadło. Albo taki grzyb podobny do rydza ale mówiliśmy na niego „krówka”. W atlasie było napisane „słabo trujący”. To samo, na blachę, posypać solą, i za chwilę gotowy. Wszystkie gołąbki i gąski można tak piec i jeść. Wówczas mi do głowy nie przyszło, że mogę się otruć grzybami. Skądkolwiek się wracało to i tak droga prowadziła przez las więc jak był czas grzybów to się przy okazji po drodze coś zebrało.

Grzyby były suszone na stojaczkach zrobionych ze śliwkowych gałązek. Gałązki miały kolce, na które nadziewało się kawałki grzybów a potem ustawiało za piecem. Mama nie cierpi tego zapachu, ja bardzo lubię.

Tak się składa, że jak jest czegoś za dużo to się tego nie docenia i tak było u nas, dopiero, gdy wyjechałam i zobaczyłam, ile kosztuje parę suszonych podgrzybków to doceniam te własnoręcznie zbierane. Zawsze, gdy jadę do rodziców, dostaję od taty puszkę ususzonych grzybów i mam zapas na cały rok a od szwagra kilkanaście słoików z grzybami w occie i zjadam je w miesiąc. Uwielbiam, potrafię sama zjeść cały słoiczek.

Znów mi się przypomniało, jak pewna pani (bardzo ją lubiłam) znalazła w lesie rydza i szła, śpiewając i niosąc go dumnie przed sobą:

Oj rydzu rydzu rydzu mój

jaki jest słodki korzeń twój..

aż się biedna potknęła i rydz wypadł jej z ręki i się roztrzaskał a ona westchnęła – ja to już nawet potrzymać za korzeń nie umiem!

Na koniec – błagam, nie otrujcie się grzybami. Co roku jest to samo – znów kosztowne leczenie, znów niepotrzebna śmierć. Pieczarki też są smaczne, i nie ma ryzyka!

Komentarze na obydwu blogach muszą być moderowane, przykro mi, nie lubię tego jeszcze bardziej niż Wy ale to konieczne.