azylanci

Dawno temu przyszedł do nas kot, konkretnie kociczka. Mrucząc wniebogłosy wlazła mi na kolana i powiedziała – kocham cię! Kto by wyrzucił stworzenie po takim wyznaniu? Potem przyszedł Biały Kot. Siedział na belce na ganku, patrzył na mnie seledynowymi ślepiami i mówił – i tak mnie pokochasz. Dwa lata temu wyjechałam na miesiąc z domu a w tym czasie koty sprowadziły sobie do towarzystwa Kiciula, który mnie pokochał za wzięcie i do dziś udaje kocie dziecko, jeszcze mi się nie trafił taki kot, skończył dwa lata a bawi się sznurkiem i papierkiem, beczy o byle co i śpi na kocyku w nogach łóżka.

Wcześniej jeszcze znalazłam na ganku malusieńkiego psa, który z pewnością by nie przeżył, gdybym nie usłyszała na czas jego pisku. A jest jeszcze i ta trójkolorowa kotka, która przychodzi za żarciem.

A teraz przyszły do nas kury! Od paru dni łażą sobie trzy kury po ogrodzie, kopią pod porzeczkami, drapią w trawie, dziobią leżące pod drzewami owoce. Usiłowałam je wygonić ale ja nie umiem gonić kur, mówię: „idźcie sobie stąd” a one udają głuche.

Luby też je gonił, rozłożył ręce i szedł za nimi prawie do bramy ale kury w ostatniej chwili zrobiły w tył zwrot i biegiem z powrotem pod gruszkę. Trzeba zawołać sąsiada, niech je sam wygoni, a na razie łażą, napowietrzają trawnik i zaprowadzają równowagę w ekosystemie działki.

Siedzieliśmy wczoraj wieczorem na schodach, urobieni po całym dniu tak, że nam się nie chciało ruszać i tak patrzymy na te kury, gdzie one pójdą spać i wpadła mi do głowy absurdalna myśl.  

A co będzie, jeśli  następnym stworzeniem proszącym o azyl będzie jakaś seksowna sąsiadka?